Η έλλειψη αυτοσεβασμού της κοινωνίας δεν επιτρέπει ελπίδες για ανάκαμψη

Του Νίκου Παππά, Αποφοίτου Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 10/12/2016

Η κοινωνία στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό, η παρακμή της είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή της Βαυαροκρατίας, και συνεχίζεται σε όλη την διάρκεια της υπάρξεως του Ελλαδικού κρατιδίου. Όμως τα τελευταία χρόνια η παγκοσμιοποίηση έχει δηλητηριάσει βαθιά τους ανθρώπους, τις αξίες τους και την ταυτότητά τους. Αυτό χειροτέρεψε την κατάσταση και στην Ελλαδική κοινωνία.

Οι άνθρωποι χάνοντας τις συλλογικές τους ταυτότητες χάνουν και τον εαυτό τους, και μετέωροι βυθίζονται στην μοναξιά τους. Αυτή η μοναξιά κάνει τους ανθρώπους αγρίμια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε παντού στην κοινωνία ανθρώπους άγριους, απολίτιστους, μίζερους και χαμένους στην άγνοιά τους. Σήμερα κανείς δεν επιζητεί την υστεροφημία, την δόξα και την τιμή, αλλά τα χρήματα, το βόλεμα και την ψευτο-ασφάλεια. Και την θεωρώ ψευτο-ασφάλεια διότι όσο ασφαλής και να είσαι οικονομικά, η έλλειψη ταυτότητος, νοήματος και σκοπού σε κατατρώει εσωτερικά όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις, σαν το δηλητήριο που σιγά-σιγά σου τρώει τα σωθικά.

Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Πολιτεία ή Κοσμοπολιτεία; Δύο «αιρετικές» απόψεις...

Του Νίκου Παππά, Αποφοίτου Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 5/11/2016

Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Πολιτεία ή Κοσμοπολιτεία;
Δύο «αιρετικές» απόψεις για την σημερινή καθεστωτική επιστήμη...

Η Αυτοκρατορία σαν λέξη προέρχεται από τη λατινική λέξη imperium, που δηλώνει τη «στρατιωτική διοίκηση» στην Αρχαία Ρώμη. Είναι μια γεωγραφικά εκτεταμένη περιοχή η οποία περιλαμβάνει πολλές εθνότητες και ανθρώπων ενωμένων κάτω από την κυριαρχία του αυτοκράτορα (ή μιας ολιγαρχίας), ο οποίος ασκεί απόλυτο εξωτερικό και εσωτερικό έλεγχο στο κράτος του. Κύρια παραδείγματα της νεώτερης επιστήμης αυτοκρατοριών είναι η Κινεζική Αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Κινεζική και η Οθωμανική είναι αυτοκρατορίες δεσποτικού χαρακτήρος ενώ η Ρωμαϊκή είναι ημι-δεσποτικού. Στον αντίποδα είναι η Βυζαντινή, η οποία έχει την ιδιαιτερότητα ότι ήταν από την βάση της ανθρωποκεντρική. Ακριβώς αυτή της η ιδιαιτερότητα οδήγησε πολλούς ιστορικούς να διαχωρίσουν την Βυζαντινή αυτοκρατορία από όλες τις άλλες.

Η αυτοκαταστροφική φύση του πολυπολιτισμού

Του Νίκου Παππά, Αποφοίτου Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 8/10/2016

Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πειραματόζωο στο πείραμα της πολυπολιτισμικότητος. Το φαινόμενο αυτό βλέπουμε να αναπτύσεται σε όλη την Ευρώπη και σε ορισμένες περιοχές μεθοδικά αρκετές δεκαετίες (π.χ. Λονδίνο). Τα αποτελέσματά του είναι εμφανή με τις τοπικές κοινωνίες, αντί να γίνονται πιο ανοιχτές, να κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους και να στρέφονται σε συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Όχι, οι κοινωνίες δεν έχουν γίνει ξενοφοβικές ή κι αν έχουν γίνει δεν ευθύνονται οι ίδιες. Αλλά ούτε και φταίνε οι ίδιες για τον φόβο που, η παγκοσμιοποιημένη διεθνής των αγορών με τις κυβερνήσεις, τις έχουν γεμίσει. Η ευθύνη είναι κυρίως στην φύση του πολυπολιτισμού η οποία είναι αυτοκαταστροφική.

Ο κοινοτισμός στα Βαλκάνια και η καταστροφή του στο όνομα του εξευρωπαϊσμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη στις 10/9/2016 

Τα Βαλκάνια, πυρήνας του Ανατολικού Ρωμαϊκού κόσμου (Βυζαντίου, κατά την Δυτική ιστοριογραφία) και της Ορθοδοξίας, κατάφερε να επιζήσει παρά τις αντίξοες συνθήκες επί Οθωμανικής κατοχής και να κρατήσει την πολιτικοκοινωνική του ιδιαιτερότητα. Την ιδιαιτερότητα αυτή, η οποία εκφραζόταν μέσω του κοινοτιστικού συστήματος, την είχαν αποδεχτεί οι Οθωμανοί κατακτητές για δικούς τους λόγους, κυρίως οικονομικούς.

Η «μυστικίστρια» Ιουλιανή του Νόργουιτς και ο Θεός ως… μητέρα

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η Αγία Ιουλιανή του Νόργουιτς

Τον Μάιο του 1373 μια νεαρή γυναίκα μόλις 30 ετών, η Ιουλιανή, υπέφερε από μια σοβαρή αρρώστια. Στις 8 Μαΐου, καθώς η αρρώστια επιδεινωνόταν, ο τοπικός καθολικός ιερέας πήγε να την μεταλάβει για τελευταία φορά και της αφήνει στο κάτω μέρος του κρεβατιού έναν σταυρό. Η Ιουλιανή είχε χάσει την όρασή της και το σώμα της ξαφνικά μούδιασε ολόκληρο. Κατάφερε όμως μέσα απ᾽ το σκοτάδι να δει τον σταυρό και τον Χριστό να αιμορραγεί.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων ωρών, είχε μια σειρά από 16 οράματα με τον Ιησού Χριστό. Μέσα στις επόμενες 5 ημέρες θα αναρρώσει πλήρως -στις 13 Μαΐου 1373. Αυτά τα 16 οράματα, και γενικά το θαύμα το οποίο βίωσε, θα γίνουν η αιτία ώστε η Ιουλιανή να γίνει ασκήτρια και να γράψει ένα βιβλίο, το «Αποκαλύψεις Θείου Έρωτος» (Revelations of Divine Love) που εκδόθηκε το 1395, με μεγάλη επιρροή στην εποχή της, και μάλιστα θα γίνει η πρώτη γυναίκα που θα γράψει Θεολογικό βιβλίο στα Αγγλικά (γι᾽αυτό τον λόγο θα θεωρηθεί και από πολλούς σύμβολο φεμινισμού).

Το άγνωστο επαναστατικό ξεκίνημα του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Κρήτη εναντίον των Άγγλων

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Όλοι γνωρίζουν την πορεία του Ελευθερίου Βενιζέλου από την εποχή της Επαναστάσεως του Θερίσου ή ακόμη κι από την εποχή του Κινήματος στο Γουδή. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι η επαναστατική και πολιτική πορεία του μεγάλου αυτού πολιτικού είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα, από το 1886.

Το 1886, πριν ακόμη τελειώσει την Νομική́, ο Ελευθέριος έδειξε τα πρώτα του επαναστατικά́ χαρακτηριστικά́ και προχώρησε στην πρώτη του σημαντική πολιτική πράξη. Την εποχή εκείνη, το Κρητικό ζήτημα χόχλαζε, και οι Άγγλοι ήθελαν μια αυτόνομη Κρήτη για να την έχουν υπό την επιρροή τους. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής τους, ο Άγγλος πολιτικός Τζοζέφ Τσάμπερλαιν, υπεύθυνος για τις συνομιλίες για το Κρητικό ζήτημα, έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ακρόπολη», στην οποία και υποστήριξε ότι κατά τις συνομιλίες που είχε με Έλληνες και Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη, έμαθε ότι οι Κρητικοί ήθελαν να απαλλαγούν από τον τουρκικό ζυγό, αλλά όχι να ενωθούν με την Ελλάδα. Επιθυμία τους ήταν να κυβερνήσουν μόνοι το νησί τους.

Η Ε.Ε. δεν αφορά τους πολίτες της, είναι αντίθετη στην εξέλιξη των κοινωνιών

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολ. Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πολλές φωνές σε Ελλάδα και εξωτερικό έδειξαν με αφορμή το Brexit την πραγματικά ολιγαρχική ιδεολογία τους, βαφτίζοντας αυτό που δεν τους άρεσε (δηλαδή το αίτημα ενός λαού για πλήρη κρατική ανεξαρτησία) ως νίκη της ακροδεξιάς, ως αποτέλεσμα του λαϊκισμού, φτάνοντας ακόμη και σε σημείο να ζητήσουν να μην εφαρμοστεί η λαϊκή βούληση. Ευτυχώς οι επικεφαλής της Ενώσεως, αντιλήφθηκαν ότι σε περίπτωση που υποστήριζαν αυτές τις γελοιότητες θα έδειχναν πιο απροκάλυπτα από ποτέ το πόσο ολιγαρχική είναι η ιδεολογία τους. Έτσι, προς τιμήν τους, ζήτησαν άμεση εφαρμογή της εντολής των Βρετανών πολιτών.

Η πραγματικότητα έδειξε, όπως και στο παράδειγμα της Ελλάδος, ότι εάν η κυβέρνηση θέλει, όντως μπορεί να παρακάμψει την βούληση των πολιτών. Γιατί πολύ απλά η κοινωνία δεν είναι θεσμοθετημένη, ώστε η βούλησή της να έχει ισχύ και δεσμευτικό χαρακτήρα. Η διαφορά Ελλάδος και Βρετανίας είναι ότι στην Ελλάδα έχει παραιτηθεί από την προσπάθειά του να αντισταθεί, αντιθέτως οι Βρετανοί είναι σίγουρο ότι θα αντιδρούσαν άμεσα σε μια πιθανή αλλοίωση της εντολής που έδωσαν στους κυβερνώντες τους.

«Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Αγίου Μαρίνου», ένα... ξεχασμένο κοινό

του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος

Η «Serenissima Repubblica di San Marino» [δηλ. Γαληνοτάτη Πολιτεία (ή κατά την λάθος μετάφραση: Δημοκρατία) του Αγίου Μαρίνου] είναι μια εξαιρετική και μοναδική περίπτωση μιας πόλης-κράτους η οποία επιβίωσε μέχρι και σήμερα. Η πόλη βρισκόταν στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στην περιφέρεια του Ελληνικού κόσμου, ο οποίος αναπτυσσόταν πάντοτε με βάση τις αυτόνομες πόλεις-κοινότητες. Βρίσκεται μόλις μία ώρα μακριά από το Ρίμινι και έχει περίπου 30.000 κατοίκους.

Ο Μαρίνος ήταν ένας Χριστιανός λιθοξόος (=λαξευτής λίθων και μαρμάρων). Είχε πάει στην περιοχή του Ρίμινι για να κάνει Χριστιανικά κηρύγματα, όμως γρήγορα (το 257 μ.Χ.) κατέφυγε στο βουνό Μόντε Τιτάνο καθώς εκείνη την εποχή ο Διοκλητιανός είχε εξαπολύσει δριμείς διωγμούς κατά των Χριστιανών (και του Μανιχαϊστών) και βρισκόταν σε κίνδυνο. Εκεί έφτιαξε μια μικρή εκκλησία, σιγά-σιγά μαζεύτηκαν και άλλοι διωκόμενοι Χριστιανοί, και έτσι δημιουργήθηκε ο οικισμός που αυτός με την σειρά του εξελίχθηκε σε αυτόνομη πόλη. Η πόλη θεωρείται ότι ιδρύθηκε επίσημα στις 3 Σεπτεμβρίου 301 μ.Χ. (ημέρα θανάτου του Μαρίνου).

Η απαξίωση των διαφωτιστών για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο)

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ο 18ος αιώνας είναι ένας αιώνας συνεχών επαναστάσεων, και η στροφή της Δύσεως προς τον ορθολογισμό είχε ως αποτέλεσμα να αντιμετωπιστεί με σκεπτικισμό η θρησκεία και το παρελθόν να αντιμετωπιστεί με μεγάλη άρνηση. Αποτέλεσμα του μίσους των διαφωτιστών προς τον Μεσαίωνα, ήταν να ταυτιστεί από πολλούς η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τον Δυτικό φεουδαλικό κόσμο, και να παρουσιαστεί η αυτοκρατορία ως θεοκρατική – σκοταδιστική.

Σκληρή κριτική στην αυτοκρατορία άσκησαν οι Βολταίρος, Μοντεσκιέ, Έγελος και ο Ναπολέων Α’. Ο Βολταίρος, Γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος, θα γράψει: «Υπάρχει μια ιστορία πολύ περισσότερο γελοία από την ιστορία της Ρώμης από την εποχή του Τακίτου: η ιστορία του Βυζαντίου. Αυτή η ανάξια λόγου συλλογή δέν περιλαμβάνει τίποτε άλλο, παρά μόνο πομπώδεις διακηρύξεις και θαύματα. Είναι το βδέλυγμα του ανθρώπινου πνεύματος, όπως η Ελληνική αυτοκρατορία υπήρξε το βδέλυγμα της οικουμένης»(1). Επίσης θεωρούσε ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία μετρούσε περισσότερους μοναχούς, που δεν χρησίμευαν σε τίποτα, απ' ό,τι στρατιώτες.

François-Marie Arouet (Voltaire)

«Επίστρατοι», ένα «τέκνον» του Εθνικού Διχασμού που διχάζει

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο 

Φέτος, στις 5 Ιουνίου 2016,
συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την ίδρυση των «Επιστράτων»

Η Ελλάδα, μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους και τους προσωπικούς θριάμβους των Βενιζέλου-Βασιλέως Κωνσταντίνου, φτάνει στην εποχή του Εθνικού Διχασμού του 1914-1917 και η χώρα χωρίζεται για άλλη μια φορά στα δύο. Το 1916, μάλιστα, ο Εθνικός Διχασμός θα φτάσει στο αποκορύφωμά του το 1916 με τα «Νοεμβριανά». Μεγάλη συμμετοχή στα Νοεμβριανά, θα έχουν οι «Επίστρατοι», μια οργάνωση βαθιά αντί-Βενιζελική και φιλό-Βασιλική.

Ο επίσημος τίτλος των Επιστράτων ήταν «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εφέδρων» (Π.Σ.Ε.) και ιδρύθηκε επίσημα στις 5 Ιουνίου του 1916, καθώς τότε ψηφίστηκε το καταστατικό του Συνδέσμου. Παρότι, σύμφωνα με το καταστατικό του, σκοπός της ιδρύσεως του ήταν η πρόνοια για τους εφέδρους και τις οικογένειές τους, στην πραγματικότητα αιτία της δημιουργίας τους ήταν, έναν μήνα πριν, η επιβολή από την Entente στον Βασιλέα Κωνσταντίνο για γενική αποστράτευση πολλών φιλοβασιλικών αξιωματικών. Οι αξιωματικοί αυτοί ήταν σχεδόν όλοι μάχιμοι και είχαν συμμετάσχει λίγο νωρίτερα στους Βαλκανικούς πολέμους. Έτσι, με την κίνησή τους αυτή, οι «σύμμαχοι» αποστερούσαν από την χώρα σημαντικό έμψυχο υλικό που θα μπορούσε να βοηθήσει την χώρα σε περίπτωση συμμετοχής της στον Α᾽ παγκόσμιο πόλεμο. Όπως ήταν φυσικό, η παρέμβαση αυτή σήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Όμως η παρέμβαση αυτή δεν μπορεί να συγκριθεί με την παρέμβαση στην οποία θα προχωρήσουν οι «σύμμαχοι» λίγους μήνες μετά...

Βυζαντινή Αυτοκρατορία -ή Βυζαντινή Πολιτεία;

Του Brian Patrick Mitchell*,

(Μετάφραση: Νίκος Παππάς, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Σχετικά με το βιβλίο «The Byzantine Republic: People and Power in New Rome», Αντώνης Καλδέλλης, Harvard University Press

Τα διδακτικά βιβλία λένε ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν μια θεοκρατική απολυταρχία ενώνοντας εκκλησία και κράτος κάτω από έναν παντοδύναμο αυτοκράτορα, ο οποίος θεωρούταν από τους Βυζαντινούς ο αντιβασιλέας και ο εφημέριος του Θεού. Δεν βγάζει νόημα αυτό, λέει ο Αντώνης Καλδέλλης, καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Οχάιο. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ακόμη και της Ρωμαϊκής Πολιτείας (Republic). Η πολιτική της ιδεολογία ήταν θεμελιωδώς κοσμική και στηριζόταν στην αρχαία Ρωμαϊκή ρεπουμπλικανική πεποίθηση ότι η κυβέρνηση υπάρχει για να εξυπηρετεί το κοινό καλό. Οι άνθρωποί της δεν είχαν πλέον έννομο ρόλο στην εκλογή των ηγετών ή των νομοθετών, αλλά συχνά έπαιζαν έξω-νομικό ρόλο στην εκλογή ή καθαίρεση Αυτοκρατόρων, των οποίων η νομιμότητα εξαρτιότανε από την δημοτικότητά του, κι όχι στην απαίτηση μιας Θείας ή συνταγματικής ορθότητας. Ως εκ τούτου, οι Αυτοκράτορες κυβερνούσαν με ρεαλισμό κι όχι με φανατισμό, συχνά απογοητεύοντας την εκκλησία και ευχαριστώντας τους ανθρώπους.

Αυτό είναι κάτι καινούριο για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι οποίοι κουβαλούσαν την κατηγορία της Βυζαντινής θεοκρατίας περισσότερο από τους Δυτικούς Χριστιανούς, οι οποίοι κουβαλούσαν τις κατηγορίες των Σταυροφοριών και της Ιεράς εξετάσεως. Αλλά η «Βυζαντινή Πολιτεία» του Κύριου Καλδέλλη παρέχει χρήσιμες κριτικές στην μοντέρνα Δυτική πολιτική σκέψη, καθώς και δυσοίωνες, μέσω της ιδέας του για τον προοδευτικό δημοκρατικό τρόπο σκέψεως και που αυτός θα μας οδηγήσει.

Το βιβλίο του είναι μια ειλικρινώς ρεβιζιονιστική επίθεση στον τομέα των Βυζαντινών σπουδών, οι οποίες έχουν διαιωνίσει τις πανάρχαιες Δυτικές προκαταλήψεις σε αντίθεση με την ιστορική καταγραφή. Ο Καθηγητής Καλδέλλης στοχεύει κυρίως σε ακαδημαϊκούς της δεκαετίας του 1930 και των μιμητών τους, αλλά οι ρίζες της προκαταλήψεως πάνε πιο πίσω με την αντί-Ορθόδοξη προπαγάνδα στον Μεσαίωνα. Οι Ορθόδοξοι Βυζαντινοί αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την υπεροχή του Πάπα της Ρώμης επί όλων των πραγμάτων (ιερών και κοσμικών), και επέτρεψαν στον Αυτοκράτορά τους να έχει πολλή περισσότερη εξουσία πάνω στην εκκλησία απ’ ότι οι Παπικοί υποστηρικτές μπορούσαν να ανεχτούν. Αργότερα, κατά την διάρκεια του Διαφωτισμού, όταν η Δύση κινήθηκε με στόχο να αποκλείσει την Εκκλησία από την πολιτική, πιστευόταν ότι οι Βυζαντινοί είχαν καθυστερήσει, και θεωρούνταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα του «Καισαροπαπισμού», λόγω της εσφαλμένης πεποιθήσεως ότι ο Βυζαντινός Αυτοκράτωρ κυβερνούσε ως Βασιλέας και Πάπας μαζί, χωρίς διαχωρισμό μεταξύ Εκκλησίας και κράτους.

Η «ελεύθερη» εντολή των βουλευτών και η πολιτική αδυναμία των πολιτών

του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος

Άραγε πόσο ελεύθερο και δημοκρατικό είναι το σημερινό σύστημα; Εγώ, φυσικά, πάντοτε υποστηρίζω ότι το σημερινό σύστημα είναι ολιγαρχικό και αντίθετο στην κοινωνία, όμως αυτή την φορά θα το υποστηρίξω με μάρτυρα το ίδιο το σύνταγμα της χώρας. Οι θιασώτες του συστήματος υποστηρίζουν συνεχώς ότι η δημοκρατία στην χώρα εξασφαλίζεται μέσω της βουλής και των βουλευτών. Οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποι του Έθνους (άρθρο 51, παρ. 2) και έχουν ελεύθερη εντολή από τους πολίτες. Τί σημαίνει όμως «ελεύθερη» εντολή; Είναι σαν να δίνω εντολή σε κάποιον για κάποια δουλειά, αλλά να μην ορίζω εγώ το πώς και το γιατί, αλλά εκείνος να κάνει την δουλειά όπως θέλει αυτός. Πρακτικά, δηλαδή, ούτε ελεύθερη είναι, αλλά ούτε κι εντολή(!). Η επιλογή βουλευτού, είναι, τελικώς, μια απλή επιλογή μεταξύ ανθρώπων που έχουν επιλέξει οι μηχανισμοί των κομμάτων, η οποία χρησιμοποιείται για να νομιμοποιείται κάθε απόφαση του νομοθετικού σώματος. Όμως ας δούμε και νομικά, με βάση το Σύνταγμα πώς αποδεικνύεται αυτό.

Ως πότε θα μας καταστρέφουν χωρίς να λογοδοτούν για τις πράξεις τους;

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η πολιτική ευθύνη είναι μια ευθύνη η οποία έχει εν πολλοίς αποενοχοποιηθεί. Ο σημερινός κόσμος δεν νοείται να προσαχθεί κάποιος στην δικαιοσύνη για τις πολιτικές του επιλογές. Τα κόμματα υπόσχονται τα πάντα και στο τέλος δεν τηρούν τίποτε από όσα έχουν πει, μη έχοντας την παραμικρή συνέπεια των πράξεών τους.

Όταν ορισμένοι μιλάνε για ποινικοποίηση της πολιτικής, φτάνουν οι θιασώτες του συστήματος να συγκρίνουν την άποψη αυτή με πρακτικές δικτατορικών καθεστώτων. Γνωστή πρακτική του σημερινού συστήματος να βαφτίζει την δική του άποψη δημοκρατική, και την αντίθετη ακραία-φασιστική. Είναι μια λογική που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται από το σύστημα λόγω της ιδεολογικής του ηγεμονίας έναντι της επιστήμης.

Καθαιρέστε ΤΩΡΑ τον Αμβρόσιο ή τουλάχιστον μαζέψτε τον. Μας προσβάλει όλους...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Έχει πει πολλά, αυτή την φορά ξεπέρασε όμως κάθε όριο. Τόλμησε να ζητήσει από τον Χριστό, Αυτόν που συγχώρεσε τους ίδιους τους δολοφόνους Του, να ξεράνει το χέρι και το στομάχι ενός ανθρώπου. Και μάλιστα μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα και εν ώρα λειτουργίας.  

Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με τον κλήρο και τον ρόλο του. Θα έλεγα, ακόμη, ούτε και με την Ορθοδοξία, καθώς το ύφος και τα λόγια του ταιριάζουν περισσότερο με ενός Ιμάμη. Στο blog του ας γράφει ότι θέλει, καθώς γράφει ως απλός πολίτης (ακόμη κι αυτό σηκώνει συζήτηση βέβαια). Όταν όμως μιλάει ως Μητροπολίτης έχει το χρέος να σέβεται το ποίμνιό του και να μην επικαλείται τον Θεό σε κατάρες.

Κάνοντας Πάσχα σε μια μικρή Ρουμάνικη Ορθόδοξη κοινότητα στην Ιταλία (βιωματικό)

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η Ρουμάνικη εκκλησία εν Ιταλία στην οποία αναφέρομαι

Ευρισκόμενος σε μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας και μη υπάρχοντας στην περιοχή Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, αποφάσισα να πάω σε μια Ρουμάνικη να κάνω Μεγάλη Εβδομάδα. Ομολογώ ότι στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου καθώς μη καταλαβαίνοντας την γλώσσα θεώρησα ότι δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω όπως και όσο θα ήθελα τις ακολουθίες, όμως η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον ναό μου έκαναν μεγάλη εντύπωση δύο πράγματα. Πρώτον, ότι στο ψαλτήρι ήταν απλοί άνθρωποι. Όποιος ήθελε πήγαινε και πρακτικά έψελνε όλος ο ναός μαζί. Το δεύτερο είναι ότι ο ιερέας καθόταν στο ψαλτήρι για μεγάλο διάστημα μαζί με τους πιστούς, κάνοντας έτσι να εξαφανίζεται κάθε ιεραρχία και διαχωρισμός μεταξύ πιστών-ιερατείου. Είναι το αντίθετο από αυτό που έβλεπα την προηγούμενη ημέρα στην ΕΡΤ. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς να κάθεται σε έναν μεγαλόπρεπο θρόνο ξεχωρίζοντας τόσο πολύ από τον απλό λαό, κάτι το οποίο όταν το είδα μου έκανε αρνητική εντύπωση. Ομολογουμένως, πιθανόν, σε ότι είδα στην Ρουμάνικη εκκλησία να έπαιξε και ρόλο το πόσο μικρή κοινότητα είναι η συγκεκριμένη, και ακόμη ίσως και η έλλειψη ψαλτών (αν και υπάρχουν αρκετοί πιστοί ώστε να μπορεί να βρεθεί κάποιος να κάνει την δουλειά αυτή). Όμως η εικόνα ότι όλοι μαζί προσευχόμασταν μου άρεσε περισσότερο από το να καθόμουν απλώς να παρακολουθώ μια λειτουργία, όπως κάνω συνήθως.

Όταν το παράλογο της παραγραφής ενός εγκλήματος γίνεται λογική ενός συστήματος

Του Αλέξη Χαρίτου, Φοιτητή Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ανά διαστήματα γινόμαστε μάρτυρες αποκαλύψεων οικονομικών (κυρίως) εγκλημάτων που γίνονται από τα πρόσωπα της άρχουσας τάξης, είτε αυτή αφορά τους πολιτικάντηδες είτε μεγαλοκαρχαρίες που βγάζουν εκατομμύρια μέσα από το σαθρό σύστημα. Σε κάθε λογική κοινωνία η οποία βασίζεται στην δικαιοσύνη αυτά τα εγκλήματα θα οδηγούσαν σε άμεση καταδίκη του εγκληματία και φυσικά σε αποκατάσταση της ζημίας με όποιον τρόπο δύναται. Φευ, στην Ελλάδα αυτό φυσικά ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Δύο «δικαιώματα» που παρέχει η νομοθεσία μας καθιστά αδύνατη αυτή την δικαιοσύνη. Μιλάω κυρίως για την παραγραφή των εγκλημάτων και έπειτα για το βουλευτικό άσυλο. Δύο νόμους που κυριολεκτικά νομιμοποιούν το ληστρικό ολιγαρχικό σύστημα που μας κυβερνά στο να κάνει ότι γουστάρει και να κλέβει τον λαό.

Ο νόμος είναι νόμος, και πρέπει να ισχύει για ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως ιδεών

Του Νίκου Παππά,

Μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε χθες στην Ηγουμενίτσα, καθώς έξι νεαροί συνελήφθησαν καθώς ζωγράφησαν μια μεγάλη Ελληνική σημαία σε παλιό υδραγωγείο της περιοχής Αμπελιών. Ορισμένοι "εθνικόφρονες" θίχτηκαν καθώς θεώρησαν ότι τα παιδιά δεν έκαναν κάτι το μεμπτό. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κίνηση αυτή των νεαρών, όμως σε αυτή τη χώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε οι νόμοι να εφαρμόζονται. Και εξηγούμαι...

Ο έρωτας στην Ορθόδοξη παράδοση και η σύγχρονη αλλοτρίωση

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στην Ορθοδοξία η ύλη και το πνεύμα αλληλοσυμπληρώνονται. Για παράδειγμα, όταν φιλάμε μια εικόνα τα χείλη μας φιλάνε ένα υλικό, ένα ξύλο. Όμως το νόημα βρίσκεται στην ιδέα του προσώπου που απεικονίζεται. Η ανάγκη της απεικονίσεως του Αγίου και η πίστη στη δύναμη του προσώπου αλληλοσυμπληρώνονουν η μία την άλλη. Έτσι άλλωστε συμβαίνει και στη τέχνη. Ένα έργο τέχνης πίσω του έχει μια πνευματική ανάγκη, την οποία εξωτερικεύει ο δημιουργός του. Η ύλη απεικονίζει την ιδέα και η ιδέα ενδύεται με την ύλη.

Το τέλος του «υπαρκτού» Ελληνισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πολύ εύλογα θα ρωτούσε κάποιος τί ακριβώς εννοώ γράφοντας για «υπαρκτό» Ελληνισμό. Ξέροντας ότι θα στεναχωρήσω πολλούς, θεωρώ ότι ο σημερινός Ελληνικός πολιτισμός, είναι όσο υπαρκτός ήταν και ο σοσιαλιστικός παράδεισος επί Σοβιετικής Ενώσεως. Ο σημερινός Ελλαδικός πολιτισμός, που καμία σχέση δεν έχει με τον μεγάλο οικουμενικό Ελληνισμό, καταρρέει μέρα με την ημέρα παίρνοντας μαζί του στον γκρεμό και τα «υπολείμματα» αυτού του μεγάλου πολιτισμού, που, αφού εξαφανίστηκε (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), άφησε πίσω του να τον θυμίζει μόνο το Ελλαδικό κράτος.

Το κράτος αυτό, αφού κατέστρεψε τον οικουμενικό Ελληνισμό μέχρι το 1922, τώρα καταστρέφει και τον Ελληνισμό εντός του κράτους. Γιατί ο Ελληνισμός ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του κράτους. Αν ο Ελλαδικός κόσμος ξαναέβρισκε την ταυτότητά του, το κράτος θα υποχρεώνονταν να εναρμονιστεί με την δυναμική του, κι αυτό θα ισοδυναμούσε με την αυτοδιάλυσή του (ως σύστημα, όχι ως κρατική οντότητα). Γιατί όμως θεωρώ ότι ζούμε την τελευταία πράξη του δράματος «Ελληνισμού»;

Η πρώτη ημέρα του απογαλακτισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,

Η αίσθηση του να είσαι μόνος σε έναν νέο, άγνωστο για σένα, κόσμο, είναι πραγματικά μια μοναδική στιγμή για τον καθένα που το ζει. Συνεχείς αλλαγές συναισθημάτων, μοναχικότητα, η αίσθηση ότι ο κόσμος σου ανήκει, δέος, λύπη, χαρά, συναισθήματα που εναλλάσσονται με μανιώδη ρυθμό, κι εσύ ανήμπορος να τα δαμάσεις παραδίνεσαι στην μανία τους.

Προσωπικά, το έζησα με τον εξής τρόπο. Βγαίνοντας από ένα φαγάδικο, άρχισα να περπατάω δίπλα στην θάλασσα. Όταν συνειδητοποίησα ότι περπατούσα ολομόναχος, χωρίς να με γνωρίζει κανείς, χωρίς να δώσω την παραμικρή αναφορά για το που πάω και το γιατί ένοιωσα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου, ότι ο κόσμος ανήκει σε μένα και γέμισα από μια απίστευτη χαρά. Μάλιστα ένα τραγούδι που άκουγα εκείνη την στιγμή μου έδινε έναν φρενήρη ρυθμό, και άρχισα να περπατάω στον ρυθμό του.

Όταν η βεβύλωση θεωρείται πρόοδος και η αντίδραση κόμπλεξ, κάτι πάει λάθος...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

   Με αφορμή τον εξευτελισμό των γλυπτών του Παρθενώνος τα οποία έντυσαν με ρούχα γνωστού οίκου μοδός, μετά από άδεια του Βρετανικού Μουσείου, έγινε συζήτηση σε γνωστό πανεπιστήμιο των Αθηνών για το κατά πόσο ήταν ή όχι προκλητική αυτή η κίνηση. Δυστυχώς οι φωνές που ακούστηκαν, κυρίως, ήταν άνθρωποι οι οποίοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα με αυτή την ιεροσυλία, αλλά αντιθέτως θεωρούσαν ότι όσοι αντέδρασαν ήταν συντηρητικοί (ωσάν να είναι κάτι προβλητικό), κομπλεξικοί και παλιομοδίτες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μάλιστα δείγμα... πολιτισμού και καλαισθησίας.