Η «ελεύθερη» εντολή των βουλευτών και η πολιτική αδυναμία των πολιτών

του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος

Άραγε πόσο ελεύθερο και δημοκρατικό είναι το σημερινό σύστημα; Εγώ, φυσικά, πάντοτε υποστηρίζω ότι το σημερινό σύστημα είναι ολιγαρχικό και αντίθετο στην κοινωνία, όμως αυτή την φορά θα το υποστηρίξω με μάρτυρα το ίδιο το σύνταγμα της χώρας. Οι θιασώτες του συστήματος υποστηρίζουν συνεχώς ότι η δημοκρατία στην χώρα εξασφαλίζεται μέσω της βουλής και των βουλευτών. Οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποι του Έθνους (άρθρο 51, παρ. 2) και έχουν ελεύθερη εντολή από τους πολίτες. Τί σημαίνει όμως «ελεύθερη» εντολή; Είναι σαν να δίνω εντολή σε κάποιον για κάποια δουλειά, αλλά να μην ορίζω εγώ το πώς και το γιατί, αλλά εκείνος να κάνει την δουλειά όπως θέλει αυτός. Πρακτικά, δηλαδή, ούτε ελεύθερη είναι, αλλά ούτε κι εντολή(!). Η επιλογή βουλευτού, είναι, τελικώς, μια απλή επιλογή μεταξύ ανθρώπων που έχουν επιλέξει οι μηχανισμοί των κομμάτων, η οποία χρησιμοποιείται για να νομιμοποιείται κάθε απόφαση του νομοθετικού σώματος. Όμως ας δούμε και νομικά, με βάση το Σύνταγμα πώς αποδεικνύεται αυτό.

Ως πότε θα μας καταστρέφουν χωρίς να λογοδοτούν για τις πράξεις τους;

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η πολιτική ευθύνη είναι μια ευθύνη η οποία έχει εν πολλοίς αποενοχοποιηθεί. Ο σημερινός κόσμος δεν νοείται να προσαχθεί κάποιος στην δικαιοσύνη για τις πολιτικές του επιλογές. Τα κόμματα υπόσχονται τα πάντα και στο τέλος δεν τηρούν τίποτε από όσα έχουν πει, μη έχοντας την παραμικρή συνέπεια των πράξεών τους.

Όταν ορισμένοι μιλάνε για ποινικοποίηση της πολιτικής, φτάνουν οι θιασώτες του συστήματος να συγκρίνουν την άποψη αυτή με πρακτικές δικτατορικών καθεστώτων. Γνωστή πρακτική του σημερινού συστήματος να βαφτίζει την δική του άποψη δημοκρατική, και την αντίθετη ακραία-φασιστική. Είναι μια λογική που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται από το σύστημα λόγω της ιδεολογικής του ηγεμονίας έναντι της επιστήμης.

Καθαιρέστε ΤΩΡΑ τον Αμβρόσιο ή τουλάχιστον μαζέψτε τον. Μας προσβάλει όλους...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Έχει πει πολλά, αυτή την φορά ξεπέρασε όμως κάθε όριο. Τόλμησε να ζητήσει από τον Χριστό, Αυτόν που συγχώρεσε τους ίδιους τους δολοφόνους Του, να ξεράνει το χέρι και το στομάχι ενός ανθρώπου. Και μάλιστα μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα και εν ώρα λειτουργίας.  

Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καμία σχέση με τον κλήρο και τον ρόλο του. Θα έλεγα, ακόμη, ούτε και με την Ορθοδοξία, καθώς το ύφος και τα λόγια του ταιριάζουν περισσότερο με ενός Ιμάμη. Στο blog του ας γράφει ότι θέλει, καθώς γράφει ως απλός πολίτης (ακόμη κι αυτό σηκώνει συζήτηση βέβαια). Όταν όμως μιλάει ως Μητροπολίτης έχει το χρέος να σέβεται το ποίμνιό του και να μην επικαλείται τον Θεό σε κατάρες.

Κάνοντας Πάσχα σε μια μικρή Ρουμάνικη Ορθόδοξη κοινότητα στην Ιταλία (βιωματικό)

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η Ρουμάνικη εκκλησία εν Ιταλία στην οποία αναφέρομαι

Ευρισκόμενος σε μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας και μη υπάρχοντας στην περιοχή Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, αποφάσισα να πάω σε μια Ρουμάνικη να κάνω Μεγάλη Εβδομάδα. Ομολογώ ότι στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου καθώς μη καταλαβαίνοντας την γλώσσα θεώρησα ότι δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω όπως και όσο θα ήθελα τις ακολουθίες, όμως η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον ναό μου έκαναν μεγάλη εντύπωση δύο πράγματα. Πρώτον, ότι στο ψαλτήρι ήταν απλοί άνθρωποι. Όποιος ήθελε πήγαινε και πρακτικά έψελνε όλος ο ναός μαζί. Το δεύτερο είναι ότι ο ιερέας καθόταν στο ψαλτήρι για μεγάλο διάστημα μαζί με τους πιστούς, κάνοντας έτσι να εξαφανίζεται κάθε ιεραρχία και διαχωρισμός μεταξύ πιστών-ιερατείου. Είναι το αντίθετο από αυτό που έβλεπα την προηγούμενη ημέρα στην ΕΡΤ. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς να κάθεται σε έναν μεγαλόπρεπο θρόνο ξεχωρίζοντας τόσο πολύ από τον απλό λαό, κάτι το οποίο όταν το είδα μου έκανε αρνητική εντύπωση. Ομολογουμένως, πιθανόν, σε ότι είδα στην Ρουμάνικη εκκλησία να έπαιξε και ρόλο το πόσο μικρή κοινότητα είναι η συγκεκριμένη, και ακόμη ίσως και η έλλειψη ψαλτών (αν και υπάρχουν αρκετοί πιστοί ώστε να μπορεί να βρεθεί κάποιος να κάνει την δουλειά αυτή). Όμως η εικόνα ότι όλοι μαζί προσευχόμασταν μου άρεσε περισσότερο από το να καθόμουν απλώς να παρακολουθώ μια λειτουργία, όπως κάνω συνήθως.