Κάνοντας Πάσχα σε μια μικρή Ρουμάνικη Ορθόδοξη κοινότητα στην Ιταλία (βιωματικό)

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η Ρουμάνικη εκκλησία εν Ιταλία στην οποία αναφέρομαι

Ευρισκόμενος σε μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας και μη υπάρχοντας στην περιοχή Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία, αποφάσισα να πάω σε μια Ρουμάνικη να κάνω Μεγάλη Εβδομάδα. Ομολογώ ότι στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου καθώς μη καταλαβαίνοντας την γλώσσα θεώρησα ότι δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω όπως και όσο θα ήθελα τις ακολουθίες, όμως η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον ναό μου έκαναν μεγάλη εντύπωση δύο πράγματα. Πρώτον, ότι στο ψαλτήρι ήταν απλοί άνθρωποι. Όποιος ήθελε πήγαινε και πρακτικά έψελνε όλος ο ναός μαζί. Το δεύτερο είναι ότι ο ιερέας καθόταν στο ψαλτήρι για μεγάλο διάστημα μαζί με τους πιστούς, κάνοντας έτσι να εξαφανίζεται κάθε ιεραρχία και διαχωρισμός μεταξύ πιστών-ιερατείου. Είναι το αντίθετο από αυτό που έβλεπα την προηγούμενη ημέρα στην ΕΡΤ. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς να κάθεται σε έναν μεγαλόπρεπο θρόνο ξεχωρίζοντας τόσο πολύ από τον απλό λαό, κάτι το οποίο όταν το είδα μου έκανε αρνητική εντύπωση. Ομολογουμένως, πιθανόν, σε ότι είδα στην Ρουμάνικη εκκλησία να έπαιξε και ρόλο το πόσο μικρή κοινότητα είναι η συγκεκριμένη, και ακόμη ίσως και η έλλειψη ψαλτών (αν και υπάρχουν αρκετοί πιστοί ώστε να μπορεί να βρεθεί κάποιος να κάνει την δουλειά αυτή). Όμως η εικόνα ότι όλοι μαζί προσευχόμασταν μου άρεσε περισσότερο από το να καθόμουν απλώς να παρακολουθώ μια λειτουργία, όπως κάνω συνήθως.

Η εικόνα αυτή που είδα, μου έφερε ασυναίσθητα στο μυαλό τον κοινοτισμό. Η μη ύπαρξη ανωτέρων και κατωτέρων βαθμίδων. Ο ιερέας είναι ένας από τους πολλούς πιστούς και απλώς δίνει την κατεύθυνση. Ένοιωθα ότι αυτό το λειτουργικό έρχεται από πολύ μακριά κι επιβιώνει σε μικρές κοινότητες όπως αυτή. Ίσως, βέβαια, πάλι, να κάνω και λάθος. Ήταν απλώς μια αίσθηση, όχι αποτέλεσμα κάποιας εξειδικευμένης γνώσεως...

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε το βράδυ της Αναστάσεως και στην Κυριακή του Πάσχα. Το βράδυ της Αναστάσεως ο ιερέας (ένας πραγματικά εξαιρετικός και χαρούμενος άνθρωπος, που σε κάνει να αγαπήσεις ακόμη περισσότερο την ενορία) όταν με είδε, και καθώς θυμόταν ότι ήμουν Έλληνας, μου είπε με ένα πλατύ χαμόγελο «Χριστός Ανέστη» στα Ελληνικά. Ενώ την Κυριακή του Πάσχα, στον Εσπερινό της Αγάπης, με κάλεσε κοντά του να πω στα Ελληνικά το Ευαγγέλιο, μαζί με άλλους ανθρώπους, οι οποίοι το είπαν σε διάφορες γλώσσες. Μάλιστα, μετά την λειτουργία ήρθαν ορισμένοι ενορίτες και με ρωτούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον από που είμαι.

Αυτή η αίσθηση ότι συμμετέχεις ενεργά στην λειτουργία είναι μια αίσθηση που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια, και δεν την είχα ξαναζήσει τόσο έντονα. Αυτό, πλέον, πιθανολογώ ότι έχει επιβιώσει σε πολύ λίγα χωριά στις Ορθόδοξες χώρες και σε ορισμένες Ορθόδοξες κοινότητες αλλόθρησκων περιοχών.

Το μόνο που μπορώ και θέλω να κάνω από την πλευρά μου, είναι να ευχαριστήσω από καρδίας την Ρουμάνικη Ενορία, και να αναφωνήσω μαζί τους «Hristos a înviat» (τουτέστιν: Χριστός Ανέστη).