Ο έρωτας στην Ορθόδοξη παράδοση και η σύγχρονη αλλοτρίωση

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στην Ορθοδοξία η ύλη και το πνεύμα αλληλοσυμπληρώνονται. Για παράδειγμα, όταν φιλάμε μια εικόνα τα χείλη μας φιλάνε ένα υλικό, ένα ξύλο. Όμως το νόημα βρίσκεται στην ιδέα του προσώπου που απεικονίζεται. Η ανάγκη της απεικονίσεως του Αγίου και η πίστη στη δύναμη του προσώπου αλληλοσυμπληρώνονουν η μία την άλλη. Έτσι άλλωστε συμβαίνει και στη τέχνη. Ένα έργο τέχνης πίσω του έχει μια πνευματική ανάγκη, την οποία εξωτερικεύει ο δημιουργός του. Η ύλη απεικονίζει την ιδέα και η ιδέα ενδύεται με την ύλη.

Το τέλος του «υπαρκτού» Ελληνισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πολύ εύλογα θα ρωτούσε κάποιος τί ακριβώς εννοώ γράφοντας για «υπαρκτό» Ελληνισμό. Ξέροντας ότι θα στεναχωρήσω πολλούς, θεωρώ ότι ο σημερινός Ελληνικός πολιτισμός, είναι όσο υπαρκτός ήταν και ο σοσιαλιστικός παράδεισος επί Σοβιετικής Ενώσεως. Ο σημερινός Ελλαδικός πολιτισμός, που καμία σχέση δεν έχει με τον μεγάλο οικουμενικό Ελληνισμό, καταρρέει μέρα με την ημέρα παίρνοντας μαζί του στον γκρεμό και τα «υπολείμματα» αυτού του μεγάλου πολιτισμού, που, αφού εξαφανίστηκε (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), άφησε πίσω του να τον θυμίζει μόνο το Ελλαδικό κράτος.

Το κράτος αυτό, αφού κατέστρεψε τον οικουμενικό Ελληνισμό μέχρι το 1922, τώρα καταστρέφει και τον Ελληνισμό εντός του κράτους. Γιατί ο Ελληνισμός ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του κράτους. Αν ο Ελλαδικός κόσμος ξαναέβρισκε την ταυτότητά του, το κράτος θα υποχρεώνονταν να εναρμονιστεί με την δυναμική του, κι αυτό θα ισοδυναμούσε με την αυτοδιάλυσή του (ως σύστημα, όχι ως κρατική οντότητα). Γιατί όμως θεωρώ ότι ζούμε την τελευταία πράξη του δράματος «Ελληνισμού»;