Είναι καλό να ασχολείται κανείς με την πολιτική; Κάνοντας “αιρετικές” σκέψεις...

του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος

Τελικά είναι καλύτερο κανείς να ασχολείται με την πολιτική ή όχι; Για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά η απάντηση είναι διαφορετική και πιθανότατα να την θεωρεί αυτονόητη. Εγώ αυτόματα θα απαντούσα “να ασχολείται”, ενώ κάποιος άλλος θα απαντούσε αβίαστα όχι, όσο παράλογο κι αν μου ακούγεται προσωπικά.

Αλλά τελικά ίσως η ερώτηση, όπως αποτυπώνεται, να είναι ύπουλη. Γιατί μπορεί ενώ αρχικά να νομίζω ότι συμφωνώ με κάποιον άλλο που θεωρεί την ενασχόληση με την πολιτική αυτονόητη, τελικά ο τρόπος με τον οποίο την αντιλαμβάνεται να είναι τόσο αρρωστημένος που πρακτικά να συμφωνώ περισσότερο με αυτόν που νωρίτερα απέρριψα απερίσκεπτα.

Τί είναι τελικά η ενασχόληση με την πολιτική; Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες άρθρα του Χρήστου Γιανναρά από το 1990 και βιώνοντας μαζί του την απαισιοδοξία για τον άνθρωπο του 80' και του 90' ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για τις καταναλωτικές του ανάγκες, έπεσα σε ένα άρθρο του στο οποίο ο συγγραφέας φαινόταν αρχικά να αυτοαναιρείται, καθώς κατηγορούσε τους ανθρώπους που ενδιαφέρονταν για την πολιτική, τη στιγμή που πάντοτε στηλιτεύει την τάση του ανθρώπου της μεταπολιτεύσεως να ιδιωτεύει και να βάζει το ρουσφέτι πάνω από το εθνικό – κοινό καλό.

Τελικά, όμως, αυτός που είχε πέσει σε πλάνη ήμουν εγώ και το κατάλαβα αργότερα. Το να ασχολείσαι με την πολιτική μπορεί να είναι ακόμη χειρότερο από την άγνοια. Γιατί εάν αντιλαμβάνεσαι την πολιτική με βάση τις ιδεολογικές και τις κομματικές επιταγές σε μετατρέπει από άσχετο σε πιόνι του συστήματος, του συστήματος το οποίο θα πρέπει να πολεμάμε αλλά οι άνθρωποι αυτοί το στηρίζουν με εθισμό ναρκομανούς, δίνοντάς του την πολιτική νομιμοποίηση που επιζητεί.

Όχι λοιπόν, δεν είναι αναγκαστικά “καλό” να ασχολείσαι με την πολιτική. Σήμερα ο άνθρωπος που δεν ψηφίζει θεωρείται επικίνδυνος, γιατί η καθεστωτική ιδεολογία μας έχει πείσει ότι ο άνθρωπος αυτός “αφήνει τους άλλους να επιλέγουν γι' αυτόν”. Με δόλο αρνείται να διαχωρίσει τους αποστασιοποιημένους πολίτες σε αυτούς που πραγματικά ζουν στην άγνοια από αυτούς που έχουν πολιτική παιδεία. Γιατί αυτοί που πραγματικά έχουν πολιτική αντίληψη θα απέχουν από το κομματικό παιχνίδι, ενώ αυτοί που νομίζουν ότι γνωρίζουν, απλώς κινούνται σε μονοπάτια που άλλοι έχουν προσχεδιάσει. Για να μην δουν αυτή την πραγματικότητα και αποκαλυφθεί η ανοησία τους επιλέγουν να χαρακτηρίζουν τους “άλλους”. Μην ξεχνάμε ότι οι ηλίθιοι είναι επικινδυνότεροι των συνειδητοποιημένων κακών, γιατί είναι οι πρώτοι που ακολουθούν τους δεύτερους.

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν αυτοί που δακτυλοδεικτούν όσους αρνούνται να συμμετάσχουν στο “θέατρο της Κυριακής” (σε αντίθεση με το Θέατρο της Δευτέρας που υπήρξε από τις ποιοτικότερες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης) είναι τελικά αυτοί που είναι οι επικίνδυνοι της ιστορίας μας, γιατί αρνούνται να δουν πέρα από τα κόμματα στη λογική του “αλλιώς τί;”. Θα σε χαρακτηρίσουν αναρχικό, φασίστα, αρκεί να μην αποκαλυφθεί η δική τους κενότητα.

Εάν πραγματικά κάποιος βλέπει μια αχτίδα ελπίδας για τον ελληνισμό στις επερχόμενες εκλογές ας ψηφίσει, αλλά να το πράξει με μόνο γνώμονα την αντίσταση στην παρακμή. Εάν το κάνει, όμως, με μόνη σκέψη την επικράτηση της ιδεολογίας του ή του φίλου του και του αγαπημένου του κόμματος τότε ας το ξανασκεφτεί αλλιώς και την επόμενη φορά θα κάνει το ίδιο, μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο που δεν θα βγει ποτέ.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να μείνω και σε κάτι άλλο που διάβασα στο άρθρο που έγινε αφορμή για τα όσα γράφω. Κάποιοι άνθρωποι αναλώνουν την “πολιτική” τους σκέψη απλώς στο να βγάζουν πύρινους λόγους κατά των πολιτικών και των κομμάτων, χωρίς να σκέφτονται εναλλακτικούς τρόπους διαφυγής από την άβυσσο της κομματοκρατίας. Σα να ζουν για να κατακεραυνώνουν τους άλλους. Πρόκειται, πιθανότατα, για ανθρώπους χωρίς φαντασία, χωρίς όραμα μέσα τους. Δεν φταίνε αυτοί που έγιναν έτσι, τους κατήντησε πιθανότατα έτσι η πραγματικότητα σήμερα (που λίγο απέχει από όσα βίωναν οι άνθρωποι του 90').

Όμως γίνονται επίσης επικίνδυνοι καθώς καθηλώνονται κι αυτοί στο σήμερα. Χωρίς όραμα για το αύριο της Ελλάδος, δεν μπορεί να υπάρχει ούτε η ίδια η Ελλάδα (κι εκεί οδεύουμε). Με το μοιρολόι κανένας δεν επανήλθε από βαριά αρρώστια. Θέλει σκέψη, θέλει δράση και προσευχή (γιατί και ο ορθολογισμός από μόνος δεν αρκεί, χρειάζεται και η πίστη)...

Υ.Γ. Για όποιον ενδιαφέρεται, το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά που αποτέλεσε αφορμή για το παρόν άρθρο είναι “Το ανίερο παιχνίδι” (23/9/1990) και υπάρχει στο βιβλίο του συγγραφέα με τίτλο “Ελλαδικά προτελεύτια”.