Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,
Η αίσθηση του να είσαι μόνος σε έναν νέο, άγνωστο για σένα, κόσμο, είναι πραγματικά μια μοναδική στιγμή για τον καθένα που το ζει. Συνεχείς αλλαγές συναισθημάτων, μοναχικότητα, η αίσθηση ότι ο κόσμος σου ανήκει, δέος, λύπη, χαρά, συναισθήματα που εναλλάσσονται με μανιώδη ρυθμό, κι εσύ ανήμπορος να τα δαμάσεις παραδίνεσαι στην μανία τους.
Προσωπικά, το έζησα με τον εξής τρόπο. Βγαίνοντας από ένα φαγάδικο, άρχισα να περπατάω δίπλα στην θάλασσα. Όταν συνειδητοποίησα ότι περπατούσα ολομόναχος, χωρίς να με γνωρίζει κανείς, χωρίς να δώσω την παραμικρή αναφορά για το που πάω και το γιατί ένοιωσα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου, ότι ο κόσμος ανήκει σε μένα και γέμισα από μια απίστευτη χαρά. Μάλιστα ένα τραγούδι που άκουγα εκείνη την στιγμή μου έδινε έναν φρενήρη ρυθμό, και άρχισα να περπατάω στον ρυθμό του.
