ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

e-mail επικοινωνίας: nikolaosppappas@yahoo.com

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, και τον κόσμο να πανηγυρίζει.

Για ποιον λοιπόν να θέλω να κάνω κάτι; Γι’ αυτόν που πανηγυρίζει για το αβέβαιό του αύριο, που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο; Όχι, δεν έχουν την επίγνωση του κινδύνου, αν ήταν έτσι θα ήταν πνευματικώς σεβαστό και θαυμαστό (όπως οι μοναχοί στο Άγιο Όρος που φτιάχνουν γεμάτοι χαρά το σταυρό που θα στολίζει τον τάφο τους, καρτερώντας την πολυπόθητη συνάντησή τους με τον πλάστη). Εδώ όμως κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Όχι, ούτε κατά διάνοια δεν ήταν καλύτερη επιλογή το ναι, όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Όταν λοιπόν επιλέγεις την "ελπίδα" και το άγνωστο, που πάντοτε κρύβει μεγάλους κινδύνους, επιβάλλεται ταπεινότητα και συναίσθηση της καταστάσεως, όχι κορώνες περί νίκης και μεγάλα λόγια, γιατί τότε είναι που κινδυνεύεις να μην αντέξεις το άσχημο αποτέλεσμα, κάτι το οποίο εγκυμονεί νέους μη εμφανείς κινδύνους, που είναι ακόμα ζοφερότεροι.

Αντί ταπεινότητος βλέπω πανηγύρια, αντί ανθρώπους με συναίσθηση της πραγματικότητος, βλέπω, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, ψευτο-επαναστάτες με γαλάζιες, κόκκινες και μαύρες σημαίες που ανάθεμα κι αν γνωρίζουν τι συμβολίζουν.

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά νιώθω αδύναμος, ακόμη και να φοβηθώ...

(Το κείμενο γράφτηκε μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος Τσίπρα)

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Η σιωπηρή πραγματικότητα την εποχή του πολυθόρυβου διχασμού, και η ολιγαρχική παγίδα

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Μια απέραντη μοναξιά με έχει κυριεύσει, κυρίως τις τελευταίες ημέρες, μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κοινωνία σε πλήρη πνευματική και οικονομική αποσύνθεση, καλείται να αποφασίσει με ποιον τρόπο θέλει να… πεθάνει.

Λύτρωση για κάποιους (οπαδοί του ΟΧΙ), προδοσία για κάποιους άλλους (οπαδοί του ΝΑΙ) το δημοψήφισμα αυτό, ενώ στην ουσία η ελπίδα και η λύση είναι ανύπαρκτη. Όμως οι μεν και οι δε έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει, και θα τους κάνει για άλλη μια φορά από κοινού να παρασύρουν τη χώρα σε νέο διχασμό. Το μίσος για την αντίθετη άποψη. Φίλοι και συγγενείς τσακώνονται και δεν μιλιούνται, γιατί είναι γερμανοτσολιάδες ή κομμουνιστές, ευρωλιγούρηδες ή εθνικιστές, και η κατάληξη θα είναι να χωριστούμε σε στρατόπεδα μίσους για άλλη μια φορά, την στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά (ουτοπία θα πει κάποιος, ίσως).