του Νίκου Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος
Για άλλη μια φορά στην πολύπαθη αυτή χώρα, πολιτικοί εξ αριστερών και δεξιών αναφέρθηκαν στον ελληνικό λαό με τα πιο απαξιωτικά λόγια. Λίγες εβδομάδες πριν ο «αγαπών» τις λαϊκές «μάζες» Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε ετερόκλιτο όχλο(!) τους Έλληνες που διαδήλωναν για το Σκοπιανό, ενώ αυτές τις ημέρες ο Πάνος Καμμένος επιβεβαιώνοντας την κυβερνητική αλληλεγγύη και κοινή ιδεολογία κούνησε το δάχτυλο στους νεαρούς που έβαλαν τη σημαία στη βραχονησίδα μικρός Ανθρωποφάς, λέγοντας πως δεν μπορούν αυτοί να κάνουν εξωτερική πολιτική για τη χώρα.
Εκτός απ’ το ότι η κίνησή αυτή δεν ήταν τόσο τραγική, αφού έκαναν κάτι καθόλα νόμιμο σε ελληνικό έδαφος, φέρνει για άλλη μια φορά ένα μεγάλο ζήτημα στο προσκήνιο: Τελικά ποιος είναι αυτός που δικαιούται να ασκεί πολιτική σε μια χώρα; Σαφώς στο υπάρχον πολιτικό σύστημα την πολιτική ασκεί η κυβέρνηση, όμως ο ελληνικός λαός απαγορεύεται να κάνει το οτιδήποτε θεωρεί η κυβέρνηση ότι παράγει πολιτική; Άρα παραδέχονται ότι η πολιτική αρμοδιότητα μιας κοινωνίας ξεκινάει και τελειώνει στην ψήφο μιας Κυριακής κάθε 2 με 4 χρόνια; Γιατί τόσο μίσος πια για τον «άξεστο», «αναρμόδιο» και «άσχετο» λαό; Και τέλος πάντων για ποιον πολιτεύονται όλοι αυτοί οι αριστερο-δεξιοί και δεν μας επιτρέπουν να εκφράζουμε την αντίθεσή μας;
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας σεβόταν αυτό που λένε όλες οι δημοσκοπήσεις, ότι ο Έλληνας δεν αποδέχεται το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας μας στο όνομα της διπλωματίας, όλος αυτός ο «όχλος» δεν θα έβγαινε στους δρόμους, εάν ο Πάνος Καμμένος δεν ακολουθούσε τόσο ηττοπαθή πολιτική απέναντι στην Τουρκία (και να μην σχολιάσουμε τη γελοία ρητορική του που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα πράττει) δεν θα ένιωθαν κάποιοι την ανάγκη να βάλουν τη σημαία στην βραχονησίδα.
Όλα αυτά δεν τα αναφέρουμε τυχαία. Το μείζον σε όλα αυτά είναι να αντιληφθούμε επιτέλους την εξευτελιστική άποψη που έχουν οι πολιτικοί για τον ελληνικό λαό. Εάν έχετε προσέξει, όταν κάποιος πολιτικός στριμώχνεται από κάποιον πολίτη ή απλώς τον αγνοεί ή απαντάει με επιδεικτικό ύφος «ποιός είσαι εσύ» και «σε ψήφισε κανένας»; Με λίγα λόγια μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα στην άποψη και στην κριτική.
Είναι καιρός η κοινωνία να τους απορρίψει συνολικά, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, και με τον τρόπο που αρμόζει στην εποχή μας, δηλαδή μέσω της τεχνολογίας και του διαδικτύου, να απαιτήσει τη συμμετοχή του στην λήψη των αποφάσεων. Κάποτε θεωρούταν ακραία η άποψη να ψηφίζουν όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως, πολιτικών φρονημάτων και φύλου, έτσι και σήμερα θεωρείται η παραπάνω άποψη «ουτοπική» και ακραία. Όμως ήρθε η στιγμή να αποποινικοποιηθεί. Γιατί οι πολιτικοί στη χώρα μας κοιτούσαν και θα κοιτάζουν μόνο το μικροκομματικό και βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους, δεν θα αλλάξει αυτό. Όμως η λύση δεν είναι ούτε η βίαια επανάσταση, ούτε η ισχυροποίηση των δύο άκρων. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας, είναι θέμα πατριωτικό-κοινωνικό, χωρίς χρώματα και αριστερο-δεξιές κατευθύνσεις.
Μας απορρίπτουν, ας τους απορρίψουμε κι εμείς επιτέλους. Αυτό δεν ήταν ένα πολιτικό μανιφέστο, αλλά μια κραυγή αγωνίας για την ταπείνωση που έχουν προκαλέσει σε όλους μας όσοι μας έχουν κυβερνήσει και έχουν συμμετάσχει στο πολιτικό σύστημα τα τελευταία 185 χρόνια (από τη Βαυαροκρατία). Το πως μπορεί η κοινωνία να συμμετάσχει στα κοινά είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση, και έχει αναλυθεί από πολλούς. Μια έρευνα στο διαδίκτυο για μοντέλα ηλεκτρονικής δημοκρατίας σε Ελλάδα και εξωτερικό θα σας εκπλήξει. Μπορεί να γίνει, απλώς πρέπει να γίνει ανάγκη και αίτημα της κοινωνίας. Και τότε θα βρεθούν οι δυνάμεις να το υλοποιήσουν. Αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται πίστη, και σε αυτό υστερούμε στην Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες…
Για άλλη μια φορά στην πολύπαθη αυτή χώρα, πολιτικοί εξ αριστερών και δεξιών αναφέρθηκαν στον ελληνικό λαό με τα πιο απαξιωτικά λόγια. Λίγες εβδομάδες πριν ο «αγαπών» τις λαϊκές «μάζες» Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε ετερόκλιτο όχλο(!) τους Έλληνες που διαδήλωναν για το Σκοπιανό, ενώ αυτές τις ημέρες ο Πάνος Καμμένος επιβεβαιώνοντας την κυβερνητική αλληλεγγύη και κοινή ιδεολογία κούνησε το δάχτυλο στους νεαρούς που έβαλαν τη σημαία στη βραχονησίδα μικρός Ανθρωποφάς, λέγοντας πως δεν μπορούν αυτοί να κάνουν εξωτερική πολιτική για τη χώρα.
Εκτός απ’ το ότι η κίνησή αυτή δεν ήταν τόσο τραγική, αφού έκαναν κάτι καθόλα νόμιμο σε ελληνικό έδαφος, φέρνει για άλλη μια φορά ένα μεγάλο ζήτημα στο προσκήνιο: Τελικά ποιος είναι αυτός που δικαιούται να ασκεί πολιτική σε μια χώρα; Σαφώς στο υπάρχον πολιτικό σύστημα την πολιτική ασκεί η κυβέρνηση, όμως ο ελληνικός λαός απαγορεύεται να κάνει το οτιδήποτε θεωρεί η κυβέρνηση ότι παράγει πολιτική; Άρα παραδέχονται ότι η πολιτική αρμοδιότητα μιας κοινωνίας ξεκινάει και τελειώνει στην ψήφο μιας Κυριακής κάθε 2 με 4 χρόνια; Γιατί τόσο μίσος πια για τον «άξεστο», «αναρμόδιο» και «άσχετο» λαό; Και τέλος πάντων για ποιον πολιτεύονται όλοι αυτοί οι αριστερο-δεξιοί και δεν μας επιτρέπουν να εκφράζουμε την αντίθεσή μας;
Εάν ο Αλέξης Τσίπρας σεβόταν αυτό που λένε όλες οι δημοσκοπήσεις, ότι ο Έλληνας δεν αποδέχεται το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας μας στο όνομα της διπλωματίας, όλος αυτός ο «όχλος» δεν θα έβγαινε στους δρόμους, εάν ο Πάνος Καμμένος δεν ακολουθούσε τόσο ηττοπαθή πολιτική απέναντι στην Τουρκία (και να μην σχολιάσουμε τη γελοία ρητορική του που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα πράττει) δεν θα ένιωθαν κάποιοι την ανάγκη να βάλουν τη σημαία στην βραχονησίδα.
Όλα αυτά δεν τα αναφέρουμε τυχαία. Το μείζον σε όλα αυτά είναι να αντιληφθούμε επιτέλους την εξευτελιστική άποψη που έχουν οι πολιτικοί για τον ελληνικό λαό. Εάν έχετε προσέξει, όταν κάποιος πολιτικός στριμώχνεται από κάποιον πολίτη ή απλώς τον αγνοεί ή απαντάει με επιδεικτικό ύφος «ποιός είσαι εσύ» και «σε ψήφισε κανένας»; Με λίγα λόγια μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα στην άποψη και στην κριτική.
Είναι καιρός η κοινωνία να τους απορρίψει συνολικά, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, και με τον τρόπο που αρμόζει στην εποχή μας, δηλαδή μέσω της τεχνολογίας και του διαδικτύου, να απαιτήσει τη συμμετοχή του στην λήψη των αποφάσεων. Κάποτε θεωρούταν ακραία η άποψη να ψηφίζουν όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως, πολιτικών φρονημάτων και φύλου, έτσι και σήμερα θεωρείται η παραπάνω άποψη «ουτοπική» και ακραία. Όμως ήρθε η στιγμή να αποποινικοποιηθεί. Γιατί οι πολιτικοί στη χώρα μας κοιτούσαν και θα κοιτάζουν μόνο το μικροκομματικό και βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους, δεν θα αλλάξει αυτό. Όμως η λύση δεν είναι ούτε η βίαια επανάσταση, ούτε η ισχυροποίηση των δύο άκρων. Δεν είναι θέμα ιδεολογίας, είναι θέμα πατριωτικό-κοινωνικό, χωρίς χρώματα και αριστερο-δεξιές κατευθύνσεις.
Μας απορρίπτουν, ας τους απορρίψουμε κι εμείς επιτέλους. Αυτό δεν ήταν ένα πολιτικό μανιφέστο, αλλά μια κραυγή αγωνίας για την ταπείνωση που έχουν προκαλέσει σε όλους μας όσοι μας έχουν κυβερνήσει και έχουν συμμετάσχει στο πολιτικό σύστημα τα τελευταία 185 χρόνια (από τη Βαυαροκρατία). Το πως μπορεί η κοινωνία να συμμετάσχει στα κοινά είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση, και έχει αναλυθεί από πολλούς. Μια έρευνα στο διαδίκτυο για μοντέλα ηλεκτρονικής δημοκρατίας σε Ελλάδα και εξωτερικό θα σας εκπλήξει. Μπορεί να γίνει, απλώς πρέπει να γίνει ανάγκη και αίτημα της κοινωνίας. Και τότε θα βρεθούν οι δυνάμεις να το υλοποιήσουν. Αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται πίστη, και σε αυτό υστερούμε στην Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου