Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Όλοι αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του σημερινού συστήματος, όμως η σημερινή καθεστωτική διανόηση έχει φροντίσει να εμφανίσει το σύστημά της ως την κορωνίδα των συστημάτων. Έτσι, όταν λες «δεν μ’ αρέσει αυτό το σύστημα, θέλω κάτι διαφορετικό», η απάντηση που παίρνεις πάντοτε είναι... «και τί θες τότε; Χούντα; ή Αναρχία;», γεμίζοντάς σε επίτηδες ενοχές, και βάζοντάς σου ταμπέλες οι οποίες είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Μάλιστα βαφτίζοντας το υπάρχον σύστημα δημοκρατικό, εξασφαλίζουν κατ’ αποκλειστικότητα την κοινωνική αναφορά του συστήματός τους, και εμφανίζουν όλα τα υπόλοιπα εχθρικά προς την «εξαιρετικά καλής ποιότητος ελευθερία» που παρέχει, και καλά, το σύστημά τους.
Το πρόβλημα σήμερα είναι, κυρίως, ότι δεν υπάρχει πραγματικά επαναστατική πρόταση, αλλά ούτε και αίτημα για κάτι τέτοιο. Η κοινωνία επιμένει να αναζητεί λύσεις μέσα από το σύστημα που της έχουν επιβάλλει, απομονωμένη στις βεβαιότητές της ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, με αποτέλεσμα άνθρωποι οι οποίοι έχουν τάση και θέληση για να επαναστατήσουν, να «φυλακίζονται» σε ιδεολογίες αδιέξοδες, πολλές φορές ουτοπικές, και συνήθως χειρότερες των υπαρχουσών.
Το σημερινό επαναστατικό κίνημα (προσωπικά δεν το θεωρώ ούτε κατά διάνοιαν επαναστατικό, όμως έτσι υποστηρίζουν οι ίδιοι) εκπροσωπείται κυρίως από τον αναρχικό χώρο, ενώ μια άλλη εναλλακτική πρόταση προέρχεται από τον εθνικιστικό χώρο. Είναι τα γνωστά «άκρα», τα οποία προσωπικά φρονώ ότι πέραν από τυφλά χτυπήματα και καταστροφές δημοσίων χώρων, δεν θα έλεγα ότι κάνουν οτιδήποτε το οποίο να εμπνέει την κοινωνία για να τα υποστηρίξει. Επιπλέον, από την μια πλευρά ο εθνικιστικός χώρος οραματίζεται παρελθοντικά σκοταδιστικά συστήματα (π.χ. χούντα) τα οποία έχουν κάνει τον κύκλο τους και τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν στις σημερινές ανάγκες των κοινωνιών, ενώ ο αναρχικός χώρος οραματίζεται την κατάργηση του κράτους, βασικό στοιχείο για την εξασφάλιση της ελευθερίας της κοινωνίας. Κατάργηση του κράτους*, σημαίνει την επικράτηση του δυνατοτέρου και άρα την επιβολή της ισχύος, πράγμα το οποίο οδηγεί μοιραία στο αντίθετο αποτέλεσμα από το οποίο ευαγγελίζεται ότι έχει ως στόχο ο χώρος αυτός.
Το πραγματικό επαναστατικό κίνημα δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα εκφραστεί και πώς (νόμιμα ή πέραν της νομιμότητος). Ούτε τί θα πρεσβεύει. Η ανάγκη θα υποχρεώσει τις κοινωνίες να το γεννήσουν από μόνες τους όταν θα έρθει η ώρα (η ιστορία το διδάσκει αυτό). Μέχρι τότε οι νέοι θα φυλακίζονται σε αδιέξοδες ιδεολογίες (συστημικές είναι ΟΛΕΣ οι υπάρχουσες, κι ας μην θέλουν να το αποδεχτούν οι θιασώτες τους), και η κοινωνία θα παραπαίει μη βρίσκοντας λύσεις στα προβλήματά της...
*Έχω τονίσει και σε προηγούμενο άρθρο μου, ότι εχθρός μας δεν είναι γενικά το κράτος, αλλά το υπάρχον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου