Γιατί η αποχή είναι η μόνη πολιτική κίνηση αυτοσεβασμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο 

Πολλοί λένε ότι η αποχή τρομάζει το πολιτικό σύστημα και γι' αυτό καλούν μαζικά τον κόσμο σε αυτή. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τουλάχιστον... αθώοι όταν υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, αν δεν είναι βαλτοί του ιδίου του συστήματος. Ένα βαθιά ολιγαρχικό σύστημα δεν τρομάζει τόσο εύκολα, με μια απλή αποχή στις εκλογές, καθώς οι ενδοσυστημικές του λύσεις είναι πάντα αρκετές.

Η αποχή είναι κυρίως πράξη αυτοσεβασμού. Δείχνεις την διάθεσή σου να αποστασιωποιηθείς από την μάζα και αρνείσαι να νομιμοποιήσεις την κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Ακόμη κι αν ρίξεις άκυρο ή λευκό, και μόνο που θα "τσεκάρουν" το όνομά σου στο εκλογικό κέντρο, είναι απόδειξη νομιμοποιήσεως του τρόπου εκλογής των κομματαρχών (άλλωστε η ψήφος δεν φαίνεται, οπότε δεν μπορείς να αποδείξεις τι ψήφισες).

Ταυτόχρονα, η αποχή είναι μια έμπρακτη κίνηση για να αποδείξεις ότι δεν αποδέχεσαι το υπάρχων σύστημα, κι ότι θέλεις την ολική του κατάρρευση (αν στόχος σου είναι απλά να αλλάξουν τα πρόσωπα κι όχι το σύστημα εξ ολοκλήρου, τότε η αποχή όντως δεν έχει νόημα). Κανένα σύστημα δεν αλλάζει εκ των έσω. Όταν ένας ξένος οργανισμός μπαίνει σε ένα ολιγαρχικό σύστημα, το σύστημα ή το αφομοιώνει ή το ξεβράζει. Γι' αυτό τον λόγο, η ψήφος σε "κάτι καινούριο" είναι και πάλι ανούσια, και η αποχή μονόδρομος. Πρόκειται για ένα σύστημα που παράγει το τίποτα, και τα κόμματα που το ενσαρκώνουν υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.

Σημασία όμως έχει να τονίσουμε ότι η αποχή είναι μια καθαρά κίνηση αυτοσεβασμού και μη αποδοχής νομιμοποιήσεως του συστήματος. Όχι τρόπος αλλαγής του. Σε τέτοια συστήματα, η αλλαγή μπορεί να γίνει μόνο μέσω της εθνικής-κοινωνικής επαναστάσεως. Η επανάσταση όμως αυτή, θα πρέπει (εκτός από το να είναι βίαιη) να έχει ως στόχο να κάνει την κοινωνία μέρος του πολιτικού συστήματος, διότι αν στόχος της είναι να δωθεί η εξουσία εκ νέου σε κάποιο άτομο ή ομάδα, τότε η επανάσταση θα έχει αποτύχει πλήρως.

Οπότε, εν κατακλείδι, δεν πρέπει να θεωρούμε την αποχή επαναστατική πράξη (ίσως μόνο προσωπική επανάσταση). Η αποχή δεν θα έχει κανένα νόημα, εάν δεν διεκδικήσουμε ταυτόχρονα την ελευθερία μας και την πλήρη καταστροφή του συστήματος.