Η σιωπηρή πραγματικότητα την εποχή του πολυθόρυβου διχασμού, και η ολιγαρχική παγίδα

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μια απέραντη μοναξιά με έχει κυριεύσει, κυρίως τις τελευταίες ημέρες, μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κοινωνία σε πλήρη πνευματική και οικονομική αποσύνθεση, καλείται να αποφασίσει με ποιον τρόπο θέλει να… πεθάνει.

Λύτρωση για κάποιους (οπαδοί του ΟΧΙ), προδοσία για κάποιους άλλους (οπαδοί του ΝΑΙ) το δημοψήφισμα αυτό, ενώ στην ουσία η ελπίδα και η λύση είναι ανύπαρκτη. Όμως οι μεν και οι δε έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει, και θα τους κάνει για άλλη μια φορά από κοινού να παρασύρουν τη χώρα σε νέο διχασμό. Το μίσος για την αντίθετη άποψη. Φίλοι και συγγενείς τσακώνονται και δεν μιλιούνται, γιατί είναι γερμανοτσολιάδες ή κομμουνιστές, ευρωλιγούρηδες ή εθνικιστές, και η κατάληξη θα είναι να χωριστούμε σε στρατόπεδα μίσους για άλλη μια φορά, την στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά (ουτοπία θα πει κάποιος, ίσως).

Η μοναξιά όμως που νοιώθω δεν είναι λόγω αυτού, ίσως αυτό να ήταν και αναμενόμενο. Η μοναξιά αυτή που νοιώθω, είναι η μοναξιά που ένοιωσε κάθε σκεπτόμενος Έλληνας όταν έβλεπε τον διχασμό την εποχή της Εθνικής παλιγγενεσίας, την εποχή των Βενιζελικών και των αντιΒενιζελικών, και φυσικά την εποχή του εμφυλίου, και δεν είναι μια μοναξιά που μπορώ να χαρακτηρίσω με μια λέξη παρά μόνο να την περιγράψω. Κάποιοι επιλέγουμε να μην επιλέξουμε στρατόπεδο, να μην χωριστούμε στα δύο. Επιλέγουμε να μην αυτοκτονήσουμε με τον τρόπο που μας ορίζουν άλλοι, και να είμαστε η φωνή της λογικής, την ψυχραιμίας και της ενότητος.

Τότε όμως είναι που γίνεται το χειρότερο. Η λογική του μίσους των Ελληνιζόντων λέει ότι «αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι με τους άλλους». Έτσι τα δύο αυτά αντίπαλα στρατόπεδα, από κοινού επιτίθενται σε όσους αρνούνται να πάρουν μέρος στην παρωδία αυτή, και ξαφνικά βρίσκεσαι να είσαι και γερμανοτσολιάς και κομμουνιστής. Και ευρωλιγούρης και εθνικιστής. Αυτή η μοναξιά είναι η μεγαλύτερη και η χειρότερη, μια μοναξιά που εξαντλεί όσους επιλέγουν αυτό το μοναχικό μονοπάτι, και δυναμώνουν ακόμη περισσότερο τους οπαδούς του διχασμού.

Και όλα αυτά γίνονται με μαέστρους τους ολιγάρχες, του εσωτερικού και του εξωτερικού, οι οποίοι από μια γωνία για άλλη μια φορά θα βρεθούν στο απυρόβλητο και θα γελάνε από μακριά. Θα ρίξουν την ευθύνη στον «διχασμένο» λαό, και θα εξαφανιστούν με τα λάφυρά τους, τα οποία θα τα χαρούν κάπου στο εξωτερικό. Την ίδια στιγμή η κοινωνία θα διχάζεται ακόμη περισσότερο, και συνεχώς θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στον βούρκο που άλλοι την έριξαν και άλλοι θα επωμιστούν τις ευθύνες.

Δυστυχώς η Ελληνίζουσα κοινωνία του ναι και του όχι, δεν έχει αντιληφθεί ότι ό,τι επιλογή και να κάνει σε αυτό το δημοψήφισμα, θα συνεχίσει να είναι υπό την κατοχή της εσωτερικής ολιγαρχικής τάξης (του κράτους), και ότι απλά με το δημοψήφισμα θα επιλέξει αν θέλει να έχει και συγκάτοχό της, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κομματοκρατία σε κάθε περίπτωση, θα συνεχίσει να την δυναστεύει, και καμία πραγματική αλλαγή θα υπάρξει.

Δεν θα πω «Καληνύχτα Ελλάδα», θα πω «καλημέρα νέα Ελλάδα» ελπίζοντας όλη αυτή η καταστροφή που θα επέλθει, να οδηγήσει σε μια πνευματική αναγέννηση την οποία ο Ελληνικός κόσμος έχει το χρέος να πράξει, όχι για την ιστορία του, αλλά και γιατί αλλιώς θα οδηγηθεί στην ολοκληρωτική εξαφάνισή του.