Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι. Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, και τον κόσμο να πανηγυρίζει.

Για ποιον λοιπόν να θέλω να κάνω κάτι; Γι’ αυτόν που πανηγυρίζει για το αβέβαιό του αύριο, που μπορεί να τον οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο; Όχι, δεν έχουν την επίγνωση του κινδύνου, αν ήταν έτσι θα ήταν πνευματικώς σεβαστό και θαυμαστό (όπως οι μοναχοί στο Άγιο Όρος που φτιάχνουν γεμάτοι χαρά το σταυρό που θα στολίζει τον τάφο τους, καρτερώντας την πολυπόθητη συνάντησή τους με τον πλάστη). Εδώ όμως κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Όχι, ούτε κατά διάνοια δεν ήταν καλύτερη επιλογή το ναι, όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Όταν λοιπόν επιλέγεις την "ελπίδα" και το άγνωστο, που πάντοτε κρύβει μεγάλους κινδύνους, επιβάλλεται ταπεινότητα και συναίσθηση της καταστάσεως, όχι κορώνες περί νίκης και μεγάλα λόγια, γιατί τότε είναι που κινδυνεύεις να μην αντέξεις το άσχημο αποτέλεσμα, κάτι το οποίο εγκυμονεί νέους μη εμφανείς κινδύνους, που είναι ακόμα ζοφερότεροι.

Αντί ταπεινότητος βλέπω πανηγύρια, αντί ανθρώπους με συναίσθηση της πραγματικότητος, βλέπω, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, ψευτο-επαναστάτες με γαλάζιες, κόκκινες και μαύρες σημαίες που ανάθεμα κι αν γνωρίζουν τι συμβολίζουν.

Βλέπω την καταστροφή να έρχεται, αλλά νιώθω αδύναμος, ακόμη και να φοβηθώ...

(Το κείμενο γράφτηκε μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος Τσίπρα)

Η σιωπηρή πραγματικότητα την εποχή του πολυθόρυβου διχασμού, και η ολιγαρχική παγίδα

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μια απέραντη μοναξιά με έχει κυριεύσει, κυρίως τις τελευταίες ημέρες, μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κοινωνία σε πλήρη πνευματική και οικονομική αποσύνθεση, καλείται να αποφασίσει με ποιον τρόπο θέλει να… πεθάνει.

Λύτρωση για κάποιους (οπαδοί του ΟΧΙ), προδοσία για κάποιους άλλους (οπαδοί του ΝΑΙ) το δημοψήφισμα αυτό, ενώ στην ουσία η ελπίδα και η λύση είναι ανύπαρκτη. Όμως οι μεν και οι δε έχουν κάτι κοινό που τους ενώνει, και θα τους κάνει για άλλη μια φορά από κοινού να παρασύρουν τη χώρα σε νέο διχασμό. Το μίσος για την αντίθετη άποψη. Φίλοι και συγγενείς τσακώνονται και δεν μιλιούνται, γιατί είναι γερμανοτσολιάδες ή κομμουνιστές, ευρωλιγούρηδες ή εθνικιστές, και η κατάληξη θα είναι να χωριστούμε σε στρατόπεδα μίσους για άλλη μια φορά, την στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά (ουτοπία θα πει κάποιος, ίσως).

Η πρώτη περίοδος μετά την άλωση, το Βατικανό και ο ρόλος των Δυτικών

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Την επαύριο μόλις της Αλώσεως της Νέας Ρώμης, ο Ελληνικός κόσμος ξεκίνησε τις επαναστατικές προσπάθειες εναντίον των Οθωμανών, συμμαχώντας συνεχώς με τους ομόδοξους (θεωρητικά) Δυτικούς, οι οποίοι πάντα τελικά τον πρόδιδαν και τον άφηναν να σφαγιαστεί από τον βάρβαρο Τουρκικό λαό. Χιλιάδες Έλληνες χάθηκαν από τις εκατοντάδες επαναστάσεις οι οποίες έγιναν μέχρι και την (αποτυχημένη... τελικώς) επανάσταση του 1821.

Στις 29 Μαϊου του 1453, η Δύση έβλεπε επιτέλους την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να πέφτει, και το Βατικανό έβγαζε από τη μέση τον μεγαλύτερό του αντίπαλο, αφήνοντας τους Οθωμανούς να σφάξουν τους απεχθείς γι᾽ αυτό Έλληνες. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού κόσμου νιώθοντας τους Δυτικούς πιο κοντά του, λόγω του Χριστιανισμού, έδειξε από την αρχή την πρόθεσή του να συνεργαστεί μαζί τους για την οργάνωση Σταυροφοριών, με σκοπό την εκδίωξη των "απίστων" Μουσουλμάνων.

Γιατί πληγωνόμαστε τόσο πολύ με το "φωτιά στο κοινοβούλιο";

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,

Η Ελληνική κοινωνία του μέλλοντος (και σίγουρα του παρελθόντος) θα βλέπει με απορία την Ελληνική κοινωνία του σήμερα. Μια κοινωνία η οποία εξυμνεί την ολιγαρχία που την καταστρέφει μέρα με την ημέρα. Μια κοινωνία η οποία εγκιβωτισμένη στην άποψη που της εδίδαξε η νεωτερική πραγματικότητα, αποδέχεται τον βιασμό που υφίσταται, στο όνομα της ανύπαρκτης κυριαρχίας της. Κάτι το οποίο στην συνέχεια, δίνει λαβή στους συνειδητοποιημένους ολιγαρχικούς να υβρίζουν και να συκοφαντούν την δημοκρατία, την οποία ούτε οι μεν αλλά ούτε και οι δε γνωρίζουν πραγματικά.

Βλέπουμε τελευταία, άνθρωποι οι οποίοι μέχρι σήμερα διαβρώνουν την εθνική και κοινωνική ενότητα του Ελληνικού λαού, να έρχονται να το παίζουν προστάτες της και προστάτες της κυριαρχίας της. Και η Ελληνική κοινωνία αντί να τους φτύσει κατάμουτρα για το άλλο ένα παιχνίδι που παίζουν, συντάσσεται μαζί τους, τους συγχαίρει και υβρίζει τους συνειδητοποιημένους αποστάτες του συστήματος. Σίγουρα κι αυτοί δεν είναι τίποτα ιδεολόγοι που αξίζουν επαίνους, όμως έχουν δει αυτό που οι μετριοπαθείς και καθεστωτικοί πολίτες δεν έχουν δει. Την ολιγαρχική οργάνωση και δολοφονική διάθεση του συστήματος έναντι της κοινωνίας.

Τι συμβολίζει σήμερα η Bουλή; Την ανομία που οργανώθηκε από την κομματοκρατία και μάλιστα με συνταγματική κάλυψη. Την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από όλους αυτούς οι οποίοι δεν δίστασαν να ειρωνευτούν και την κοινωνία η οποία ζήτησε εξηγήσεις. Η βουλή συμβολίζει από την πρώτη ημέρα λειτουργίας της (με πραγματικά λίγες εξαιρέσεις) την ιδεολογική και βιολογική καταστροφή του Ελληνικού κόσμου, και την υποχρέωση της στην επαιτεία στο όνομα του εξευρωπαϊσμού της. Δεν έχει να χρωστάει τίποτα η αιώνια Ελλάς σε αυτό το κτήριο που συμβολίζει ένα τόσο απεχθές σύστημα. Η Ελλάς εδίδαξε στον κόσμο τη πραγματική λαϊκή κυριαρχία, την δημοκρατία όχι κατ' όνομα αλλά στη πράξη. 

Οπότε ας μην πληγωνόμαστε με τις φράσεις του τύπου "φωτιά στο κοινοβούλιο", διότι η πραγματικότητα σήμερα αποδεικνύει ότι η Βουλή όπως την γνωρίζουμε σήμερα, αυτό χρειάζεται. Και από τη στάχτη της ας γεννηθεί μια άλλη Βουλή, ελεγχόμενη από την κοινωνία αυτή τη φορά, και όχι να είναι δυνάστης της. Το πώς θα γίνει αυτό, η ανάγκη θα το αναδείξει, κι όχι οι θεωρίες που μπορεί να αναπτύξουμε.

Το μνημόνιο, οι πολιτικοί, και το άδοξο τέλος μιας ευκαιρίας

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου σίγουρα οι ιστορικοί του μέλλοντος θα δυσκολεύονται να την αναλύσουν. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, καταστροφή ενός σαθρά δομημένου κοινωνικού και οικονομικού ιστού, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά αυτής της εποχής.

Ίσως αυτές τις μέρες να ζούμε το τέλος αυτής της τραγικής για την Ελληνική κοινωνία εποχής, όμως τελικά ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός της, αυτά τα έξι χρόνια. Το μνημόνιο; Οι πολιτικοί; Και τα δύο;

Το πρώτο μνημόνιο ήταν αναμφισβήτητα μια... χαμένη ευκαιρία για το Ελληνικό κράτος. Πέρα από κάποιες πραγματικά μικρές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, το πρόγραμμα πρότεινε πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες θα έπρεπε να είχαμε κάνει από μόνοι μας χρόνια πριν, και είναι ντροπή το ότι έπρεπε να έρθει "κάποιος" για να μας τις επιβάλλει.

Ως πότε η χώρα θα νομιμοποιεί τους δυνάστες της; Το ζήτημα των εκλογών και οι πραγματικοί ολιγαρχικοί

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Είμεθα μια κοινωνία η οποία νοιώθει ότι πνίγεται, αλλά παρόλα αυτά, βομβαρδισμένη από πολιτικούς και ΜΜΕ με ενοχές για τα όσα συμβαίνουν δεν αντιδρά.

Συνεχίζει να ψηφίζει τους δυνάστες της και να τους χειροκροτεί, γιατί αν δεν το κάνει και απορρίψει το σύστημα τους, οι δυνάστες της και οι συγκατανευσιφάγοι τους θα την αποκαλέσουν "φασιστική", "αναρχική" και "αντιδημοκρατική".

Το πραγματικό ερώτημα είναι, ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι υβρίζουν τη κοινωνία και την αποκαλούν ολιγαρχική; Μήπως είναι οι ίδιοι οι ολιγάρχες, και μήπως μάλιστα το λένε ανοιχτά το πόσο πολύ είναι; Μήπως εμείς είμαστε τόσο τυφλωμένοι από τα μεταξύ μας μίση και τον διχασμό που δεν το βλέπουμε;