Το μνημόνιο, οι πολιτικοί, και το άδοξο τέλος μιας ευκαιρίας

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου σίγουρα οι ιστορικοί του μέλλοντος θα δυσκολεύονται να την αναλύσουν. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, καταστροφή ενός σαθρά δομημένου κοινωνικού και οικονομικού ιστού, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά αυτής της εποχής.

Ίσως αυτές τις μέρες να ζούμε το τέλος αυτής της τραγικής για την Ελληνική κοινωνία εποχής, όμως τελικά ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός της, αυτά τα έξι χρόνια. Το μνημόνιο; Οι πολιτικοί; Και τα δύο;

Το πρώτο μνημόνιο ήταν αναμφισβήτητα μια... χαμένη ευκαιρία για το Ελληνικό κράτος. Πέρα από κάποιες πραγματικά μικρές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, το πρόγραμμα πρότεινε πάρα πολλές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες θα έπρεπε να είχαμε κάνει από μόνοι μας χρόνια πριν, και είναι ντροπή το ότι έπρεπε να έρθει "κάποιος" για να μας τις επιβάλλει.

Κι όμως. Η εγχώρια πολιτική ολιγαρχία, κοιτώντας το κομματικό της συμφέρον αντί του κρατικού, προτίμησε να μη προχωρήσει σε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση, κάνοντας ελάχιστες, και ακόμα και αυτές εικονικές, μόνο και μόνο για να μην ενοχλήσει τον κομματικό της στρατό που είχε δημιουργήσει με τόσο... κόπο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η επιβολή πολλαπλών φόρων και οι περικοπές σε ολόκληρη τη κοινωνία για να καλυφθούν τα ελλείμματα. Όλα αυτά κατέστρεφαν όλο και περισσότερο το κοινωνικό ιστό.

Από την άλλη, η Τρόικα δεν πίεσε αρκετά ώστε να γίνουν οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις και αποδέχτηκε τα ψευτο-πρωτογενή πλεονάσματα και τα λογιστικά τεχνάσματα, που ουδεμία σχέση είχαν με τη πραγματικότητα. Η προδοτική αυτή πολιτική και η αποδοχή της από την τρόικα, δημιούργησε ένα αίσθημα μίσους στη κοινωνία, η οποία λανθασμένα έριχνε τις ευθύνες πρώτα στην τρόικα και μετά στην εγχώρια πολιτική σκηνή.

Έτσι φτάσαμε αναπόφευκτα στην τελευταία πράξη του δράματος (καθώς η ευκαιρία που είχαμε το 2009 να φτιάξουμε την οικονομία μας είχε πλέον χαθεί) και η κοινωνία στράφηκε στην πλευρά που κατηγορούσε τους "ξένους τοκογλύφους" για ό,τι συνέβη στη χώρα. Το αντιμνημόνιο όμως, είναι μια πλευρά χωρίς πραγματικές προτάσεις, και περισσότερο πλευρά διαμαρτυρίας, παρά πραγματικής πολιτικής απόψεως.

Αν πρέπει ο κόσμος να κατηγορήσει κάποιον για την καταστροφή του, αυτός είναι η εγχώρια πολιτική τάξη, και όχι κάποιους τεχνοκράτες. Η εποχή του μνημονίου θα τελειώσει άδοξα, και αποκλειστικοί υπεύθυνοι γι' αυτό, είναι οι Έλληνες πολιτικοί που είχαν εξουσία και λιμαίνονταν το Ελληνικό κράτος.

Η σημερινή ρήξη της κυβερνήσεως με την Ευρώπη, ίσως είναι το αναγκαίο κακό για να περάσουμε στην επόμενη εποχή. Δύσκολη μεν αλλά αναγκαία για να έχουμε ελπίδες να αναγεννηθούμε ως κράτος και ως Έθνος. Οψόμεθα...