του Νικολάου Π. Παππά, Πολιτικού Επιστήμονος
Τα εθνικά θέματα κάθε χώρας είναι τα πιο σημαντικά. Τα εσωτερικά οικονομικο-κοινωνικά προβλήματα μπορούν πάντοτε να λυθούν με κάποιον τρόπο, όμως τα εξωτερικά, τα οποία διαμορφώνονται από τις σχέσεις δύναμης μεταξύ των κρατών, συνήθως λύνονται με αδικίες κατά των αδύναμων.
Τί συμβαίνει, όμως, όταν το αδύναμο κράτος χρησιμοποιεί ένα εθνικό θέμα για εσωτερική κατανάλωση, οδηγώντας από μόνο του στην ήττα;
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα η οποία έχει γελοιοποιήσει ένα πανελλήνιο αίτημα για δικαιοσύνη μετά τις φρικτές σφαγές των Γερμανών ναζί κατά του λαού μας κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατάφεραν να κάνουν για άλλη μια φορά προεκλογικό πυροτέχνημα το αίμα χιλιάδων Ελλήνων που χάθηκε από τον φασισμό και τον ναζισμό. Εάν αυτό δεν είναι έγκλημα, τότε πού να ταιριάζει μια τέτοια λέξη;
Για την δίκαιη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό σχέδιο. Αντιθέτως χρησιμοποιήθηκε ως αντιγερμανικό επιχείρημα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσεως. Μέχρι τότε λίγοι μιλούσαν.
Και η σημερινή κυβέρνηση πότε το θυμήθηκε; Όταν ανέβηκε στην εξουσία και λίγο πριν φύγει από αυτήν, αποδεικνύοντας ότι οι λόγοι είναι καθαρά ψηφοθηρικοί.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποκαλέσει την διπλωματία της χώρας μας τουλάχιστον τραγική στο θέμα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα τα τελευταία χρόνια. Να πούμε για την ΑΟΖ; Για το Σκοπιανό; Για το Κυπριακό; Παντού ήττες, η χώρα μας γίνεται κάθε χρόνο όλο και μικρότερη (σε αξία, αν και σίγουρα στο μέλλον θα είναι και εδαφικά).
Θα πει κάποιος ότι και οι προηγούμενοι που δεν τολμούσαν καν να το αναφέρουν δεν ήταν καλύτεροι. Ισχύει, και αυτό συνέβη λόγω της γερμανόδουλης στάσης τους. Όμως καλύτερα ένα θέμα να μην το αναφέρεις καν (χωρίς να τους δικαιολογείς), παρά να το χρησιμοποιείς για εσωτερική κατανάλωση χάνοντας την αξιοπιστία σου στους διεθνείς διπλωματικούς κύκλους.
Οι Γερμανοί, σίγουρα, μετά τη ρηματική διακοίνωση μπορούν να πανηγυρίζουν. Έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ότι η Ελλάδα δεν βλέπει σοβαρά το ζήτημα και στους διεθνείς κύκλους θα έχουν κάθε λόγο να συμφωνούν.
Το θέμα έχει σχεδόν κλείσει. Ηττηθήκαμε. Σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πλέον αλλά γιατί το ελλαδικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο, απ’ άκρη σ’ άκρη και δεν μπορεί να μας δώσει την παραμικρή ελπίδα αλλαγής τρόπου σκέψης και πολιτικής.
Και αυτοί που οδήγησαν στις ήττες, οι προηγούμενοι και οι σημερινοί, μια μέρα θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Αν όχι σε εμάς, τουλάχιστον στην ιστορία. Και όταν έρθει αυτή η στιγμή ας ευχηθούμε η ετυμηγορία να είναι καταδικαστική.
Τα εθνικά θέματα κάθε χώρας είναι τα πιο σημαντικά. Τα εσωτερικά οικονομικο-κοινωνικά προβλήματα μπορούν πάντοτε να λυθούν με κάποιον τρόπο, όμως τα εξωτερικά, τα οποία διαμορφώνονται από τις σχέσεις δύναμης μεταξύ των κρατών, συνήθως λύνονται με αδικίες κατά των αδύναμων.
Τί συμβαίνει, όμως, όταν το αδύναμο κράτος χρησιμοποιεί ένα εθνικό θέμα για εσωτερική κατανάλωση, οδηγώντας από μόνο του στην ήττα;
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η σημερινή κυβέρνηση στην Ελλάδα η οποία έχει γελοιοποιήσει ένα πανελλήνιο αίτημα για δικαιοσύνη μετά τις φρικτές σφαγές των Γερμανών ναζί κατά του λαού μας κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατάφεραν να κάνουν για άλλη μια φορά προεκλογικό πυροτέχνημα το αίμα χιλιάδων Ελλήνων που χάθηκε από τον φασισμό και τον ναζισμό. Εάν αυτό δεν είναι έγκλημα, τότε πού να ταιριάζει μια τέτοια λέξη;
Για την δίκαιη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό σχέδιο. Αντιθέτως χρησιμοποιήθηκε ως αντιγερμανικό επιχείρημα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσεως. Μέχρι τότε λίγοι μιλούσαν.
Και η σημερινή κυβέρνηση πότε το θυμήθηκε; Όταν ανέβηκε στην εξουσία και λίγο πριν φύγει από αυτήν, αποδεικνύοντας ότι οι λόγοι είναι καθαρά ψηφοθηρικοί.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αποκαλέσει την διπλωματία της χώρας μας τουλάχιστον τραγική στο θέμα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα τα τελευταία χρόνια. Να πούμε για την ΑΟΖ; Για το Σκοπιανό; Για το Κυπριακό; Παντού ήττες, η χώρα μας γίνεται κάθε χρόνο όλο και μικρότερη (σε αξία, αν και σίγουρα στο μέλλον θα είναι και εδαφικά).
Θα πει κάποιος ότι και οι προηγούμενοι που δεν τολμούσαν καν να το αναφέρουν δεν ήταν καλύτεροι. Ισχύει, και αυτό συνέβη λόγω της γερμανόδουλης στάσης τους. Όμως καλύτερα ένα θέμα να μην το αναφέρεις καν (χωρίς να τους δικαιολογείς), παρά να το χρησιμοποιείς για εσωτερική κατανάλωση χάνοντας την αξιοπιστία σου στους διεθνείς διπλωματικούς κύκλους.
Οι Γερμανοί, σίγουρα, μετά τη ρηματική διακοίνωση μπορούν να πανηγυρίζουν. Έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ότι η Ελλάδα δεν βλέπει σοβαρά το ζήτημα και στους διεθνείς κύκλους θα έχουν κάθε λόγο να συμφωνούν.
Το θέμα έχει σχεδόν κλείσει. Ηττηθήκαμε. Σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό όχι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πλέον αλλά γιατί το ελλαδικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο, απ’ άκρη σ’ άκρη και δεν μπορεί να μας δώσει την παραμικρή ελπίδα αλλαγής τρόπου σκέψης και πολιτικής.
Και αυτοί που οδήγησαν στις ήττες, οι προηγούμενοι και οι σημερινοί, μια μέρα θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Αν όχι σε εμάς, τουλάχιστον στην ιστορία. Και όταν έρθει αυτή η στιγμή ας ευχηθούμε η ετυμηγορία να είναι καταδικαστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου