Όταν το παράλογο της παραγραφής ενός εγκλήματος γίνεται λογική ενός συστήματος

Του Αλέξη Χαρίτου, Φοιτητή Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ανά διαστήματα γινόμαστε μάρτυρες αποκαλύψεων οικονομικών (κυρίως) εγκλημάτων που γίνονται από τα πρόσωπα της άρχουσας τάξης, είτε αυτή αφορά τους πολιτικάντηδες είτε μεγαλοκαρχαρίες που βγάζουν εκατομμύρια μέσα από το σαθρό σύστημα. Σε κάθε λογική κοινωνία η οποία βασίζεται στην δικαιοσύνη αυτά τα εγκλήματα θα οδηγούσαν σε άμεση καταδίκη του εγκληματία και φυσικά σε αποκατάσταση της ζημίας με όποιον τρόπο δύναται. Φευ, στην Ελλάδα αυτό φυσικά ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Δύο «δικαιώματα» που παρέχει η νομοθεσία μας καθιστά αδύνατη αυτή την δικαιοσύνη. Μιλάω κυρίως για την παραγραφή των εγκλημάτων και έπειτα για το βουλευτικό άσυλο. Δύο νόμους που κυριολεκτικά νομιμοποιούν το ληστρικό ολιγαρχικό σύστημα που μας κυβερνά στο να κάνει ότι γουστάρει και να κλέβει τον λαό.

Ο νόμος είναι νόμος, και πρέπει να ισχύει για ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως ιδεών

Του Νίκου Παππά,

Μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε χθες στην Ηγουμενίτσα, καθώς έξι νεαροί συνελήφθησαν καθώς ζωγράφησαν μια μεγάλη Ελληνική σημαία σε παλιό υδραγωγείο της περιοχής Αμπελιών. Ορισμένοι "εθνικόφρονες" θίχτηκαν καθώς θεώρησαν ότι τα παιδιά δεν έκαναν κάτι το μεμπτό. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κίνηση αυτή των νεαρών, όμως σε αυτή τη χώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε οι νόμοι να εφαρμόζονται. Και εξηγούμαι...

Ο έρωτας στην Ορθόδοξη παράδοση και η σύγχρονη αλλοτρίωση

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στην Ορθοδοξία η ύλη και το πνεύμα αλληλοσυμπληρώνονται. Για παράδειγμα, όταν φιλάμε μια εικόνα τα χείλη μας φιλάνε ένα υλικό, ένα ξύλο. Όμως το νόημα βρίσκεται στην ιδέα του προσώπου που απεικονίζεται. Η ανάγκη της απεικονίσεως του Αγίου και η πίστη στη δύναμη του προσώπου αλληλοσυμπληρώνονουν η μία την άλλη. Έτσι άλλωστε συμβαίνει και στη τέχνη. Ένα έργο τέχνης πίσω του έχει μια πνευματική ανάγκη, την οποία εξωτερικεύει ο δημιουργός του. Η ύλη απεικονίζει την ιδέα και η ιδέα ενδύεται με την ύλη.

Το τέλος του «υπαρκτού» Ελληνισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πολύ εύλογα θα ρωτούσε κάποιος τί ακριβώς εννοώ γράφοντας για «υπαρκτό» Ελληνισμό. Ξέροντας ότι θα στεναχωρήσω πολλούς, θεωρώ ότι ο σημερινός Ελληνικός πολιτισμός, είναι όσο υπαρκτός ήταν και ο σοσιαλιστικός παράδεισος επί Σοβιετικής Ενώσεως. Ο σημερινός Ελλαδικός πολιτισμός, που καμία σχέση δεν έχει με τον μεγάλο οικουμενικό Ελληνισμό, καταρρέει μέρα με την ημέρα παίρνοντας μαζί του στον γκρεμό και τα «υπολείμματα» αυτού του μεγάλου πολιτισμού, που, αφού εξαφανίστηκε (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), άφησε πίσω του να τον θυμίζει μόνο το Ελλαδικό κράτος.

Το κράτος αυτό, αφού κατέστρεψε τον οικουμενικό Ελληνισμό μέχρι το 1922, τώρα καταστρέφει και τον Ελληνισμό εντός του κράτους. Γιατί ο Ελληνισμός ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του κράτους. Αν ο Ελλαδικός κόσμος ξαναέβρισκε την ταυτότητά του, το κράτος θα υποχρεώνονταν να εναρμονιστεί με την δυναμική του, κι αυτό θα ισοδυναμούσε με την αυτοδιάλυσή του (ως σύστημα, όχι ως κρατική οντότητα). Γιατί όμως θεωρώ ότι ζούμε την τελευταία πράξη του δράματος «Ελληνισμού»;

Η πρώτη ημέρα του απογαλακτισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,

Η αίσθηση του να είσαι μόνος σε έναν νέο, άγνωστο για σένα, κόσμο, είναι πραγματικά μια μοναδική στιγμή για τον καθένα που το ζει. Συνεχείς αλλαγές συναισθημάτων, μοναχικότητα, η αίσθηση ότι ο κόσμος σου ανήκει, δέος, λύπη, χαρά, συναισθήματα που εναλλάσσονται με μανιώδη ρυθμό, κι εσύ ανήμπορος να τα δαμάσεις παραδίνεσαι στην μανία τους.

Προσωπικά, το έζησα με τον εξής τρόπο. Βγαίνοντας από ένα φαγάδικο, άρχισα να περπατάω δίπλα στην θάλασσα. Όταν συνειδητοποίησα ότι περπατούσα ολομόναχος, χωρίς να με γνωρίζει κανείς, χωρίς να δώσω την παραμικρή αναφορά για το που πάω και το γιατί ένοιωσα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου, ότι ο κόσμος ανήκει σε μένα και γέμισα από μια απίστευτη χαρά. Μάλιστα ένα τραγούδι που άκουγα εκείνη την στιγμή μου έδινε έναν φρενήρη ρυθμό, και άρχισα να περπατάω στον ρυθμό του.

Όταν η βεβύλωση θεωρείται πρόοδος και η αντίδραση κόμπλεξ, κάτι πάει λάθος...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

   Με αφορμή τον εξευτελισμό των γλυπτών του Παρθενώνος τα οποία έντυσαν με ρούχα γνωστού οίκου μοδός, μετά από άδεια του Βρετανικού Μουσείου, έγινε συζήτηση σε γνωστό πανεπιστήμιο των Αθηνών για το κατά πόσο ήταν ή όχι προκλητική αυτή η κίνηση. Δυστυχώς οι φωνές που ακούστηκαν, κυρίως, ήταν άνθρωποι οι οποίοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα με αυτή την ιεροσυλία, αλλά αντιθέτως θεωρούσαν ότι όσοι αντέδρασαν ήταν συντηρητικοί (ωσάν να είναι κάτι προβλητικό), κομπλεξικοί και παλιομοδίτες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μάλιστα δείγμα... πολιτισμού και καλαισθησίας.

Τα «άκρα» και η μη ύπαρξη πραγματικού επαναστατικού προτάγματος

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Όλοι αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του σημερινού συστήματος, όμως η σημερινή καθεστωτική διανόηση έχει φροντίσει να εμφανίσει το σύστημά της ως την κορωνίδα των συστημάτων. Έτσι, όταν λες «δεν μ’ αρέσει αυτό το σύστημα, θέλω κάτι διαφορετικό», η απάντηση που παίρνεις πάντοτε είναι... «και τί θες τότε; Χούντα; ή Αναρχία;», γεμίζοντάς σε επίτηδες ενοχές, και βάζοντάς σου ταμπέλες οι οποίες είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Μάλιστα βαφτίζοντας το υπάρχον σύστημα δημοκρατικό, εξασφαλίζουν κατ’ αποκλειστικότητα την κοινωνική αναφορά του συστήματός τους, και εμφανίζουν όλα τα υπόλοιπα εχθρικά προς την «εξαιρετικά καλής ποιότητος ελευθερία» που παρέχει, και καλά, το σύστημά τους.