Ο έρωτας στην Ορθόδοξη παράδοση και η σύγχρονη αλλοτρίωση

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Στην Ορθοδοξία η ύλη και το πνεύμα αλληλοσυμπληρώνονται. Για παράδειγμα, όταν φιλάμε μια εικόνα τα χείλη μας φιλάνε ένα υλικό, ένα ξύλο. Όμως το νόημα βρίσκεται στην ιδέα του προσώπου που απεικονίζεται. Η ανάγκη της απεικονίσεως του Αγίου και η πίστη στη δύναμη του προσώπου αλληλοσυμπληρώνονουν η μία την άλλη. Έτσι άλλωστε συμβαίνει και στη τέχνη. Ένα έργο τέχνης πίσω του έχει μια πνευματική ανάγκη, την οποία εξωτερικεύει ο δημιουργός του. Η ύλη απεικονίζει την ιδέα και η ιδέα ενδύεται με την ύλη.

Το τέλος του «υπαρκτού» Ελληνισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Πολύ εύλογα θα ρωτούσε κάποιος τί ακριβώς εννοώ γράφοντας για «υπαρκτό» Ελληνισμό. Ξέροντας ότι θα στεναχωρήσω πολλούς, θεωρώ ότι ο σημερινός Ελληνικός πολιτισμός, είναι όσο υπαρκτός ήταν και ο σοσιαλιστικός παράδεισος επί Σοβιετικής Ενώσεως. Ο σημερινός Ελλαδικός πολιτισμός, που καμία σχέση δεν έχει με τον μεγάλο οικουμενικό Ελληνισμό, καταρρέει μέρα με την ημέρα παίρνοντας μαζί του στον γκρεμό και τα «υπολείμματα» αυτού του μεγάλου πολιτισμού, που, αφού εξαφανίστηκε (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), άφησε πίσω του να τον θυμίζει μόνο το Ελλαδικό κράτος.

Το κράτος αυτό, αφού κατέστρεψε τον οικουμενικό Ελληνισμό μέχρι το 1922, τώρα καταστρέφει και τον Ελληνισμό εντός του κράτους. Γιατί ο Ελληνισμός ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του κράτους. Αν ο Ελλαδικός κόσμος ξαναέβρισκε την ταυτότητά του, το κράτος θα υποχρεώνονταν να εναρμονιστεί με την δυναμική του, κι αυτό θα ισοδυναμούσε με την αυτοδιάλυσή του (ως σύστημα, όχι ως κρατική οντότητα). Γιατί όμως θεωρώ ότι ζούμε την τελευταία πράξη του δράματος «Ελληνισμού»;

Η πρώτη ημέρα του απογαλακτισμού

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,

Η αίσθηση του να είσαι μόνος σε έναν νέο, άγνωστο για σένα, κόσμο, είναι πραγματικά μια μοναδική στιγμή για τον καθένα που το ζει. Συνεχείς αλλαγές συναισθημάτων, μοναχικότητα, η αίσθηση ότι ο κόσμος σου ανήκει, δέος, λύπη, χαρά, συναισθήματα που εναλλάσσονται με μανιώδη ρυθμό, κι εσύ ανήμπορος να τα δαμάσεις παραδίνεσαι στην μανία τους.

Προσωπικά, το έζησα με τον εξής τρόπο. Βγαίνοντας από ένα φαγάδικο, άρχισα να περπατάω δίπλα στην θάλασσα. Όταν συνειδητοποίησα ότι περπατούσα ολομόναχος, χωρίς να με γνωρίζει κανείς, χωρίς να δώσω την παραμικρή αναφορά για το που πάω και το γιατί ένοιωσα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου, ότι ο κόσμος ανήκει σε μένα και γέμισα από μια απίστευτη χαρά. Μάλιστα ένα τραγούδι που άκουγα εκείνη την στιγμή μου έδινε έναν φρενήρη ρυθμό, και άρχισα να περπατάω στον ρυθμό του.

Όταν η βεβύλωση θεωρείται πρόοδος και η αντίδραση κόμπλεξ, κάτι πάει λάθος...

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

   Με αφορμή τον εξευτελισμό των γλυπτών του Παρθενώνος τα οποία έντυσαν με ρούχα γνωστού οίκου μοδός, μετά από άδεια του Βρετανικού Μουσείου, έγινε συζήτηση σε γνωστό πανεπιστήμιο των Αθηνών για το κατά πόσο ήταν ή όχι προκλητική αυτή η κίνηση. Δυστυχώς οι φωνές που ακούστηκαν, κυρίως, ήταν άνθρωποι οι οποίοι όχι απλά δεν είχαν πρόβλημα με αυτή την ιεροσυλία, αλλά αντιθέτως θεωρούσαν ότι όσοι αντέδρασαν ήταν συντηρητικοί (ωσάν να είναι κάτι προβλητικό), κομπλεξικοί και παλιομοδίτες. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε μάλιστα δείγμα... πολιτισμού και καλαισθησίας.

Τα «άκρα» και η μη ύπαρξη πραγματικού επαναστατικού προτάγματος

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Όλοι αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του σημερινού συστήματος, όμως η σημερινή καθεστωτική διανόηση έχει φροντίσει να εμφανίσει το σύστημά της ως την κορωνίδα των συστημάτων. Έτσι, όταν λες «δεν μ’ αρέσει αυτό το σύστημα, θέλω κάτι διαφορετικό», η απάντηση που παίρνεις πάντοτε είναι... «και τί θες τότε; Χούντα; ή Αναρχία;», γεμίζοντάς σε επίτηδες ενοχές, και βάζοντάς σου ταμπέλες οι οποίες είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Μάλιστα βαφτίζοντας το υπάρχον σύστημα δημοκρατικό, εξασφαλίζουν κατ’ αποκλειστικότητα την κοινωνική αναφορά του συστήματός τους, και εμφανίζουν όλα τα υπόλοιπα εχθρικά προς την «εξαιρετικά καλής ποιότητος ελευθερία» που παρέχει, και καλά, το σύστημά τους.

Γιατί εμείς οι Χριστιανοί οφείλουμε μια μεγάλη συγγνώμη στον Άγιο Παϊσιο

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε πολλές εικόνες που κοροϊδεύουν τις προφητείες του Γέροντος, σχετικά με την Τουρκία, τον επερχόμενο πόλεμο και την θέση της Ελλάδος σε αυτόν. Οφείλω και προσωπικά μια τεράστια συγγνώμη στον Άγιο Παϊσιο για τον εξευτελισμό που δέχεται η μνήμη του.

Δεν φταίνε αυτοί οι οποίοι κάνουν χιούμορ στο πρόσωπό του, άλλωστε η πλειοψηφία του κόσμου δεν το κάνει κακοπροαίρετα. Όμως είναι εμφανές ότι ο κόσμος γνωρίζει τον Άγιο Γέροντα μόνο μέσα από τις προφητείες του. Δεν γνωρίζει τίποτα απ’ όσα πνευματικά λόγια έχει πει σε επισκέπτες του Αγίου Όρους, και έχουν καταγραφεί σε πάμπολλα βιβλία. Δεν γνωρίζει τίποτα για τα βιβλία του που είναι πραγματικοί θησαυροί, όπως οι «Επιστολές». Ίσως να μην γνωρίζει καν ότι έχει γράψει βιβλία.

Η αριστερά είναι ο τελευταίος Δούρειος ίππος των αγορών και της Ευρωπαϊκής ολιγαρχίας

Του Νίκου Παππά, Φοιτητή Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Υπήρχαν πολλές φωνές αυτά τα χρόνια της κρίσεως, οι οποίες επέμεναν ότι η δεξιά και η αριστερά δεν έχουν καμία διαφορά, και ότι οι πολιτικές του κράτους είναι ΠΑΝΤΑ οι ίδιες (ιστορική πραγματικότητα). Αυτές οι φωνές θεωρήθηκαν «ακραίες», «υπερβολικές» και εκτός πραγματικότητος, όμως ημέρα με την ημέρα φαίνεται πόσο εύστοχες ήταν.

Ποιός να πίστευε ότι η αριστερά θα αποδειχτεί τόσο γρήγορα και εύκολα άξιος συνεχιστής της δεξιάς; Μέτρα που με την δεξιά θα πέρναγαν(;) δια πυρός σιδήρου, η αριστερά τα περνάει χωρίς να γίνει το παραμικρό επεισόδιο, γιατί είναι μέτρα «προοδευτικών» και «κοινωνικά ευαίσθητων».